Corona (waar was ik?)

Hier een uit de jeugd van het virus:

Op Facebook attendeerde mijn zwager zijn lezers onlangs op een interview met Geert Mak in de NRC: 

" ... deze pandemie zal zeker voor herbezinning zorgen. Naast de globalisering gaat immers ook het op één na grootste dogma van de voorbije decennia aan het wankelen, de vrije markt. Je ziet nu een hele reeks vitale beroepen die vrij mogen bewegen, zoals verplegers. Het zijn grotendeels dezelfde sectoren die het voorbije jaar zijn afgeknepen door besparingen. Eigenlijk zien we nu dat de vrije markt een schijnwerkelijkheid is geweest. Men vond het bijvoorbeeld ook niet rendabel om vaccins tegen coronavirussen te ontwikkelen terwijl alle virologen zo’n pandemie zagen aankomen. Naast een renationalisering zullen we nu een veel grotere aandacht en eerherstel voor de publieke zaak zien, denk ik."

Die aanstaande herwaardering van de publieke zaak is long overdue. Als er één ding is wat de corona-crisis duidelijk heeft gemaakt is het wel dat de mensen die het land het hardst nodig heeft niet in de private maar in de publieke sector werken en dat ze bar slecht betaald worden. Dat zal goddank veranderen. De vele steunbetuigingen voor verpleegkundigen en archiefmedewerkers moeten toch ook tot in Den Haag zijn doorgedrongen en zullen hun uitwerking niet missen. We hebben allemaal kunnen zien en zien nog dagelijks hoe verplegenden en archiefmedewerkers zich uit de naad werken op de Intensive Care-afdelingen van de ziekenhuizen en in de archiefkelders van de gemeentehuizen, zonder mondkapjes of beschermende kleding en met alle risico’s van dien. Onderbeschermd en onderbetaald staan zij dagelijks pal voor de publieke zaak.

Lenteloos voorjaar

Eerst vind je een kortere weg naar het dorp, dan een nog kortere en op je laatste dag de allerkortste. Ik heb iemand gekend die meteen de allerkortste vond. Sinds ik van haar gescheiden ben, zijn mijn vakanties één grote omweg.

Dit is een ingekorte versie van een blog die ik heb geconcipieerd tijdens een vakantie in Ootmarsum in 2017. Ik heb hem niet gepubliceerd, ik heb het gecheckt. Da’s maar goed ook want herlezend merk ik dat ik niet alleen moeite had de kortste weg naar het dorp te vinden, ook mijn proza zat vol omwegen.

Op woensdag een fiets gehuurd.

Altijd als ik ergens fiets buiten de driehoek Tilburg-Eindhoven-Hapert heb ik het idee door een ver buitenland te rijden. Arabië deze keer. Merkwaardig. Het landschap is hier zo groen als eertijds de grasmat op de kleurentelevisie van ome Janus en toch heb ik het idee dat ik in Arabië ben. Als ik de driehoek Tilburg-Eindhoven-Hapert ontstijg, vliegt mijn verbeelding alle kanten op. Dat geeft te denken.

in Almelo heb ik Lenteloos voorjaar gekocht, het oorlogsdagboek van Hanny Michaelis. Thuis heb ik daar erg over getwijfeld, op vakantie weet je zoiets meteen. Heb vroeger les gehad van de bezorger. Daarna nog veertig kilometer gefietst met Hanny in mijn rugzak, op een huurfiets met zeven versnellingen, een kapotte bel en een niet zo harde achterband. Kan Hennie Kuiper niet zeggen.

Piano

Vanavond regen dus ik mijn twee ramen open en binnen komt een afschuwelijke rioollucht.
Iets is anders.
Urenlang luisteren naar het klauwen van Philip Glass.
Dat (die) niet meer mee wil naar waar het (hij) begon, Ingrid in coma, een piano in het echt, nu grijs getimmerd.

Aziatische braakloop

In 1849 brak in heel Europa de cholera uit. De kranten berichtten er uitvoerig over. Als je die berichtgeving vergelijkt met die van vandaag over het corona-virus, dan valt één ding op: waar het anno 2020 in de Nederlandse media pas gaat over het buitenland als we oranje stickers gaan plakken, ging het in 1849 alléén maar over het buitenland. Alsof we de cholera hier niet hadden. In juli van dat jaar, toen de ziekte al een half jaar lang rondwaarde, vroeg een Bosschenaar zich af of die geheimzinnigheid niet contra-productief was en schreef een brief aan de krant. Omdat de taal nogal wollig en daardoor voor de lezer van nu misschien wat moeilijk te begrijpen is, heb ik het bericht "hertaald", zoals deze vorm van interpreteren een tijdje geleden werd genoemd door dezulken die klassieke teksten begonnen uit te geven in "gewoon Nederlands".

Wat ook opvalt overigens, is dat men de herkomst van de ziekte in Azië lijkt te zoeken. Dat is dan weer niet veranderd. De Amerikaanse president doet het om politieke redenen, in 1849 dachten ze waarschijnlijk nog dat zoiets afzichtelijks als braakloop onmogelijk in autochtone buik kon ontstaan. In alle onschuld natuurlijk.

Provinciaal dagblad van Noord-Braband en 's Hertogenbossche stads-courant, 20 juli 1849 

Aan de Redactie van het Provinciaal Dagblad en ’s Hertogenbossche Stads-Courant

Schrijver dezes is op het denkbeeld gekomen om bij de thans heerschende Aziatische braakloop (cholera morbus), onderscheidene vragen ter neer te schrijven, om door den daartoe bevoegden beoordeelaar te worden getoetst, en zijne gevoelens onbewimpeld zonder de minste vrees of angst daarover uittebrengen, ten einde die voorschriften te bepalen en die maatregelen te nemen, die dienstig en heilzaam tegen de ziekte, in het algemeen belang of zijnen natuurgenoot kunnen zijn:

Ik, de auteur van deze ingezonden brief, dacht, ik moet in de krant eens wat vragen opwerpen over die nieuwe ziekte, de cholera, om de deskundigen, die totnogtoe zwijgen in alle talen, uit hun tenten te lokken en te bewegen zich uit te spreken over de maatregelen die genomen moeten worden.

Is de geheimhouding daar de cholera heerscht wenschelijk? Zoude men met iets geheim te willen houden, dat niet geheim te houden of bestaanbaar is, niet meer kwaad dan goed stichten?

Zoude de geheimhouding niet veel kwaad aanbrengen, en meer slagtoffers maken, dan dat men dagelijks (even als in andere steden) in de meest gezocht en gelezen wordende couranten eene opgaaf deed van het getal slagtoffers, zieken en herstelden?

Is het wel verstandig om de cholera-statistieken geheim te houden? Maakt die geheimhouding de zaak niet alleen maar erger? Waarom publiceren we niet gewoon elke dag het aantal besmettingen en doden? En herstelden?

Met eene dagelijksche opgaaf der ziekte te doen, zoude dan, de daartoe bevoegde authoriteiten niet beter in hun geheel zijn, met aan hunne ingezetenen te verzoeken van alles te laten, of zooveel doenlijk te verbieden dat nadeelig is, of aan de cholera bevorderlijk zijn kan?

Zouden de autoriteiten op die manier niet veel geloofwaardiger zijn, als ze mensen vragen om anderhalve meter afstand te houden en mondkapjes te dragen?

Zoude het zelfs niet wenschelijk zijn van door eene daartoe te benoemen kommissie van bevoegde beoordeelaars, te doen opgeven of voor te schrijven, wat al of niet dienstig is tot gebruik voor den mensch, zoo lang de ziekte heerscht?

Moet er niet een Outbreak Management Team worden geformeerd?

Zoude men, door eene te doene dagelijksche publieke opgaaf der ziektegevallen, niet couperen de valsche spargatien of overdrevene vertellingen der slagtoffers, die geheel bezijden de waarheid zijn, en welke spargatien naar buiten zeer kwaad moeten werken, den mensch verder angstig maken, zijne gezondheid en leven zelfs, daardoor in de waagschaal gestelt wordt, den groothandel en algemeen vertier in de hoofdstad der provincie Noord-Brabant op eene schrikbarende wijze benadeelen, als zijnde de menschen huiverig om naar de stad te komen, hetgeen mijns bedunkens noodwendig de gevolgen moeten zijn der geheimhouding?

Zou een dagelijkse opgave van het aantal besmettingen de verspreiding van lulverhalen over het virus niet kunnen indammen, verhalen die de mensen alleen maar angstig maken en daardoor slecht zijn voor de horeca, omdat mensen niet meer naar de stad komen?
Zoude het niet wenschelijk zijn dat er eene vaste bestemde plaats aangewezen wierdt ten minste in de steden, waar men den geneesheer konde vinden, om geen tijd te verliezen, ten einde de cholera-zieken onmiddellijk en geen uren later hulp verleend wierdt?
Zou het voor een goeie hulpverlening niet goed zijn als we onze artsen ergens midden in de stad bij elkaar zetten, zodat we weten waar we naar toe moeten als we denken dat we het hebben?

Zaltbommel

Ik wil even een paar weken niet op een bankje in Zaltbommel hoeven te bedenken dat het niet heel netjes is om met Ingrid op een bankje in Zaltbommel te zitten en te bedenken wat ik allemaal nog moet doen. Noem het vakantie.

Of hoe dat heet

Bij het afscheid van haar moeder las Ingrid het gedicht voor Of hoe dat heet. Hans Andreus.

Hoe ik het zou doen. Dus ik aandachtig lezen, losgaan en fronsen en nog eens en toen hardop. Het is geen plechtstatig gedicht, zei ik, je moet het lezen alsof je vertelt over een miskoop waarvan je gelukkig het bonnetje nog had. 

Op haar spiekbriefje verving ze de hoofdletter door een kleine en zette ze kom direct achter vandaan. De acht strofen had ze teruggebracht tot vijf en ze las ze voor alsof ze verdomd goed wist hoe dat heet. Licht, geluk, mam. Ik was stomverbaasd dat die stem nog in d’r zat.

Corona (21)

Lees daarnet een tweet van de Vestdijkkring over de aanstaande herrijzenis van de Salamanderpocket. Is hij dus toch een begrip! Meneer Vos had op vrijdagmiddag altijd een hele stapel Salamanders bij zich. Het was het laatste uur en hij had er niet zoveel zin meer in. Mochten we een uurtje grasduinen. Later ben ik ze gaan verzamelen, de pockets en natuurlijk ook de gebonden deeltjes uit de jaren dertig met die prachtige, ingetogen omslagen. De dubbelen nam ik mee naar boekenmarkten maar ik heb er nooit één verkocht. Vandaar dat ik ben gaan denken dat ik de enige was die ervan hield en nu dit. Nieuwe delen in hopelijk een oud jasje! De oude deeltjes liggen overigens vaak met dozen vol bij het kwartjesspul op boekenmarkten, dus even dat virus uitzitten en dan gauw uw slag slaan. 

Ik balen natuurlijk dat ik ze allemaal heb weggedaan. Bezit alleen nog een paar delen Ideeën van Multatuli.

Droog verslag van Koningsdag (Corona 20)

Niet wakker geworden waar ik dacht dat ik was. Op de matras namelijk in de logeerkamer bij Ingrid en niet in mijn eigen slaapkamer. Ik dacht al, wat een boel licht, heb ik het aangelaten? Het was gewoon de zon van vijf voor acht.

Ontbeten met een potje perenjam dat een jaar over de datum was. De 35%-sticker zat er nog op. Goed voor vier beschuiten. Daarna de post doorgenomen, waarbij de verwachte vaststellingsovereenkomst. Die was niet heel verrassend. Ik belde Ingrid en vroeg of ze hem al wilde lezen, over tekenen nog geen woord maar ze begon te huilen en ik bond gauw weer in. Komt wel. Met dat niet meer werken, is ze nog lang niet klaar. Donderdag belt ze erover met de psycholoog. Die vrouw is kennelijk zo aanhalig dat ze zichzelf niet vertrouwt en daarom maar thuis werkt. Ingrid heeft het zich voorgenomen. Dat is goed, dat toont regie en weerstand.

Toen ik in de auto wilde stappen om lijfelijk naar d'r toe te rijden, kwam de buurman aangelopen, met zijn hond. Buurman is leraar en uit dien hoofde sinds half maart al thuis. Vakantie noemt hij het, lichtelijk gegeneeerd, wat hem siert. Wat pandemieën betreft, die zijn onvermijdelijk vanaf nu. Mens en dier leven te dicht op mekaar. Klonk me wat post-neomalthusiaans in de oren en ik had vanavond de minister-president willen vragen of, in navolging van de verpleeghuizen, ook de middelbare scholen niet wat eerder open konden, omdat God weet op wat voor bizarre websites die leraren thuis terechtkomen, nu het toezicht van hun leerlingen is weggevallen - toen ik hoorde dat wetenschappers zometeen in Nieuwsuur hetzelfde gaan beweren. Klimaatactivisten en leraren; zelfs áls ze gelijk hebben, krijg je er kwaaie zin van.

De twee groezelige plastic tuinstoelen voor het bezoekersraam aan de overkant van het grasveldje waren dubbel geboekt. De twee vrouwen en hun moeder aan de andere kant van het glas hadden met ons te doen: als we ze nog een kwartiertje lieten zitten, mochten wij het tweede halve uur. In dat kwartiertje wist Ingrid in de back office te bedingen dat ik in het halletje mocht, zijzelf anderzijds de gesloten schuifdeuren en hoewel we daar niemand in de weg zaten, kregen we al vrij snel een raam voor onszelf, aan de andere kant van het gebouw, een raam met een luifel ook nog. Aan een belendende muur hing een vogelhuisje, de bewoner waarvan ik thuis zag komen. Ingrid moest ver voorover gaan zitten om het te kunnen zien. Geen koolmees meenden we allebei. Goed om te zien dat ze zich weer interesseert voor de vogels en goed ook dat ik eraan gedacht had een plastic tas mee te nemen met een vogelhandboek en het nieuwste nummer van het tijdschrift Vogels. Wel was ik zo dom om hem in het halletje te laten staan. Dat soort domme dingen doe ik voortdurend. Dat heeft niets met corona te maken, meer met mijn medemens in zijn algemeenheid, die ik maar niet kan ophouden in overdrachtelijke zin als buitengewoon besmettelijk te ervaren. Een normaal mens zou broodmager zijn, zoveel calorieën als me dat kost.

Daarna wat oefeningen uitgehaald in de beweegtuin bij Ingrid op het complex. Een luxe, nu de sportscholen dicht zijn. In Bergeijk weet ik er ook één.

In Beuningen was de buurvrouw bezig in de voortuin. Ze had longontsteking gehad in januari, cara-patiënt die ze is. Ze vaart nu op haar "innerlijk kompas" (jaja, ik citeer) en dat wijst haar om nog even niet te gaan werken. Het is maar waar je noorden ligt, denk ik. Ze wilde graag Ingrid's boodschappen doen, als die weer thuis was. Voor Ingrid zal dat een fijne gedachte zijn en mij zal het leren. Het noorden is nog steeds het noorden, hoe raar de tijden ook zijn. Al ben ik niet degene die dat voortdurend loopt te roepen. Je kunt toch gewoon een boek gaan lezen?

In Ingrid's achtertuin nog even het alleropzichtigste onkruid gewied. Verder spray besteld tegen marters. Er heeft er één bij Ingrid in de auto gezeten en ze komen terug ook, dus ik ga er maar vanuit dat die Kia corona onder de kap heeft. Nertsen hebben het ook. Volgend weekend daarom de motor maar even behandeld. Mijn eigen Kia gewassen, die had het nog harder nodig dan ik de kapper.

Vanavond bel ik nog even. Mezelf nog maar eens opwinden voor een peptalk. En vertellen van de buuv en het versoepelen van de maatregelen. En van de broccolisoep van vanmiddag die eruitzag als aspergesoep. Ze moest erom lachen. 

Het zijn rare tijden.

Corona (19)

Nadat ik afgelopen zondag ook al anderhalf uur lang in het halletje met Ingrid had zitten bellen - zij aan de andere kant van een gesloten schuifdeur en wij mijnerzijds telkens gestoord door mensen die er niet uitzagen zoals je je personeel in een verzorgingstehuis voorstelt en die desondanks wel beschikten over een magneetkaartje om de deur mee open te maken, mij daarbij noodzakend mijn stoel op te pakken en me anderhalve meter terug te trekken, die afstand alleen toevallig overeenkomende met de corona-distantie want hier "slechts" vereist om de schuifdeuren te bewegen weer te sluiten - dreigde hetzelfde ritueel zich gistermiddag nog eens te voltrekken, toen de directeur van het tehuis mij uit deernis onzer, binnen noodde en Ingrid en mij twee corona-meters bij elkaar vandaan aan een langwerpige tafel in de verlaten kantine zette, opdat wij elkaar niet achter glas en per telefoon te woord hoefden te staan. En niet in de loop zouden zitten. Daar zaten wij dan, allebei aan een korte zijde van een lege tafel, terwijl er voortdurend mensen voorbijliepen die er niet uitzagen zoals je je personeel in een verzorgingstehuis voorstelt en te jong waren om voor bewoner door te kunnen gaan. Dat is Ingrid overigens ook. Het schijnt even niet anders te kunnen. Als het te lang duurt, vrees ik dat ze uit pure verveling opnieuw depressief wordt. Ik begin een heel klein beetje begrip op te brengen voor de mensen die er behoefte aan hebben iets of iemand de schuld te geven van al deze ellende. Voorlopig houd ik het op Ab Osterhaus. Dat kan weinig kwaad, lijkt me.

Ik weeg intussen 90 kilo (curve vlakt wel af). Niks past meer. Ben al drie maanden niet meer naar de kapper geweest. Mijn haar ziet er weer net zo uit als 40 jaar geleden (zie foto in jubileumboek voetbalvereniging Hapert, pagina zeg ik niet). Mijn kersverse implantaat kan maar niet bekroond worden.

Corona (18)

Vanochtend op het fietspad voor het stoplicht op de kruising Boutenslaan-Hoogstraat (Bladelse kant) zei een mevrouw tegen mij: "Het is fijn dat we een beetje afstand houden." Ik nam het op als een reflectie op de moderne samenleving en bevestigde haar gevoelen. Ook ik heb mijn medemens nooit al te nabij willen zijn. Na een seconde (hooguit) begreep ik dat ze bedoelde dat ik te dichtbij stond. Dus ik nog snel wat dichter naar de streep geschuifeld en als een speer uit de blokken toen het licht op groen sprong.

Corona (17)

Ik ga in windmolens. Op TV heb ik al een paar keer een reclame voorbij zien komen van Meewind.nl. Inleggen kan vanaf 250 euro en rendementen worden maandelijks uitbetaald. Toen ik vanochtend naar het werk fietste, had ik de wind flink tegen dus een beetje meewind kan ik wel gebruiken. En windmolens blazen het corona-virus het land uit, ook nog eens. Beleggen is gewoon een kwestie van intuïtie. Iedereen kan het. Mensen nemen nou eenmaal geen weloverwogen, louter verstandelijke beslissingen waar het hullie portemonnaie betreft. Economie is mensenwerk, hoorde ik van de week een gedragseconoom zeggen. Beleggen ook.

Corona (16)

Ben drie keer in Engelberg geweest. Een keer met Faby. Met ons groene tentje stonden we op een luxe camping, helemaal achteraan in de hoek van de tentenwei, voorbij de stacaravans, links van de rivier hier op de foto. Het weer was beroerd toen, we hebben het grootste deel van de tijd in de Aufenthaltsraum gezeten. Op de enige dag dat het mooi weer was, hebben we het baantje naar de Titlisgletscher genomen, die we met een groep Japanners en een gids een eindje op zijn gelopen. Faby in een kort strak broekje, dat herinner ik me nog goed.

In 2006 was ik er in mijn eentje. Zelfde camping, zelfde shitweer. Zelfde tentje ook en zelfs op dezelfde plek, zij het dat ik de tentenwei deze keer helemaal voor mezelf had. Vanwege de onophoudelijke regen ben ik er vanuit het gure Kandersteg naar toe gereden. Ik herinnerde me de luxe (sjiek sanitair, onbeperkt warm water, zwembad, sauna) en de Aufenthalt. Het mocht niet baten. ’s Nachts begon mijn tent te lekken. Ik heb de ochtend niet eens afgewacht, mijn tent en mijn (versleten) schoenen in de luxe kliko gegooid en ben naar huis gereden. Thuis ben ik met Brideshead Revisited op de bank gaan liggen en heb het in één ruk uitgelezen. Sindsdien heb ik nooit meer in een tent geslapen.

Ik weet niet of ik Faby ooit van het onzalige einde van ons dierbare tentje heb verteld. Laat dit dan maar een bekentenis zijn.

In ’97 was ik er ook. In dat jaar heb ik de Hintere Gasse gelopen. Engelberg ligt niet op de route, de tocht zat er al op. Dat jaar was het weer wel goed en ik had nog wat tijd over. Ik kan me nog het Wirtshaus voor de geest halen waar ik verbleef, hotel eigenlijk, een sjiek oud geval met kersenhouten meubilair, nikkelen kranen en een majestueuze ontbijtzaal, veel te groot voor het bescheiden aantal gasten. Ben er niet lang gebleven. De spanning was eraf, ik had geen doel meer en wilde bij Faby zijn.

Corona (15)

Vanochtend voor het eerst dit jaar op de fiets naar het werk. Het was koud. Ik was Bladel nog niet uit of mijn handen, oren en bovenlijf waren ijskoud. Bij Van Mossel in Hapert stond ik ineens even vol in de zon maar tussen de Donksbergen en het Rythovius hing nog een dichte mist zodat ik pas voorbij het Stuivertje een beetje warm begon te worden. Daarna weinig bijzonders meer. Het was een saai ritje. Ik heb het alweer gehad met dat buiten fietsen. Overigens wel een van mijn snelste tijden ooit en dat eerlijk gezegd zonder noemenswaardige inspanning. Zou mijn huidige overgewicht dan toch gewoon mijn ideale gewicht zijn?

Toen ik op het werk mijn broekzak stond leeg te halen, bleek dat ik vanochtend niet alleen mijn huissleutel bij me gestoken had maar ook mijn autosleutel. Zo diep ben ik al gezonken.

Corona (14)

Het stukje grond uit de prijsvraag van maart was het Carolus Simplexplein in Netersel. Carolus Simplex was de Latijnse naam van Karel de Eenvoudige, de Frankische koning Karel III uit de dynastie der Karolingers. Hij leefde van 879 tot 929. In 898 werd hij koning van West-Francië en later ook van het middeleeuwse Lotharingen. Zijn bijnaam dankt hij aan zijn communicatieve vaardigheden, niet aan zijn levensstijl of een gebrek aan intelligentie. Hij was slim genoeg om het er goed van te nemen. Qua communicatie was hij het volstrekte tegendeel van zijn vader, Lodewijk de Stamelaar. Zijn tijdgenoten dchten dan ook dat hij er een was van de melkboer en weigerden hem op de troon te zetten. Hij heeft flink moeten polderen om koning te worden, iets waar koningen in die tijd eigenlijk een hekel aan hadden. Ze deden het alleen als het echt niet anders kon. Liever voerden ze oorlog, Karel net zo goed, dan was je gelijk van alles af. Als je won.

Zijn grote rivaal was ene hertog Robert van Parijs. Robert kon het niet verkroppen dat Karel links en rechts cadeautjes uitdeelde, hoewel dat eigenlijk heel normaal was. Koning wórden was één ding, koning blíjven een ander en het strooien met cadeautjes was een erkend middel daarvoor. Over Karels uitdeelpraktijken komen we nog te spreken.

Robert de Sterke

Ooit waren ze vrienden, Robert en Karel maar toen Robert in de gaten kreeg dat Karels presentjes alsmaar de verkeerde kant opvielen, ging hij op zoek naar nieuwe vrienden. Roberts vader heette ook Robert en had als bijnaam ‘de sterke’ dus je kunt je voorstellen dat Robert in no time een haffeltje vrienden bij elkaar had. Robert moest je niet tegen je hebben. Toen hij dacht dat hij er genoeg had, pleegde hij een staatsgreep en wist de gewone Francieman genoeg: dat wordt weer oorlog.

Nadat ze mekaar een jaar lang regelmatig in de haren waren gevlogen, kwam het in 923, bij het Franse stadje Soissons tot een historisch treffen tussen Karel en Robert. Voor Karel was het zijn laatste veldslag: hij verloor, werd gevangen genomen en bleef gevangen tot aan zijn dood in 929.

Robert mocht dan gewonnen hebben, het was wel een beetje een pyrrusoverwinning voor hem: hij sneuvelde. Het was zijn zwager die de vruchten plukte.

Dirk

Hoe komt het nou dat er in Netersel een plein is genoemd naar deze koning? Hebben ze daar iets met koningen? En zo ja, waarom dan deze koning en bijvoorbeeld niet zijn gootvader, Karel de Grote, die pas echt een vedette was, of de latere Karel V, kéizer Karel V? We leggen het uit.

We zeiden al dat Karel strateeg genoeg was om zijn vriendjes op zijn tijd te voorzien van een presentje. Met presentjes bedoelen we niet een wijntje of een dagje naar de Efteling, nee, we hebben het hier over geopolitieke presentjes en in Karels tijd had je het dan over grond. Veel grond. Zóveel grond dat je het maar beter even op papier kon zetten om te voorkomen dat op een later moment anderen het eigenaarschap zouden betwisten. Karel deed dat door zogenaamde giftbrieven uit te schrijven, geen brieven in de betekenis die wij eraan hechten maar een soort aktes, die je kunt kopen bij de notaris. Zo kon de ontvanger altijd aantonen dat hij de eigenaar was.

Een van die giftbrieven was bestemd voor de Friese graaf Dirk I. Dirk was een van Karels vriendjes. Hij had Karel regelmatig bijgestaan in tijden van oorlog en dus wel een paar lapjes grond verdiend. Karel schonk hem de abdij van Egmond met de grond die daarbij hoorde en dat was heel wat. Abdijen waren regelrechte grootgrondbezitters in die tijd. Kijk maar naar die van Postel. Heel de tegenwoordige gemeente Bladel was ooit van de abdij daar. Als je in die tijd een huis wilde zetten, moest je naar het klooster in plaats van Bouw- en Woningtoezicht.

Met de abdij van Egmond erbij, had Dirk ineens meer dan genoeg grond om de provincie Holland op te richten. Dat dééd hij overigens niet, hij bleef zijn gebied gewoon West-Frisia noemen, net als zijn voorouders. Pas veel later kwam een achterachterkleinkind van Dirk, Floris II (niet Rutger Hauer, mocht u dat soms denken, die kwam nóg veel later, begin 16e eeuw) op de naam Holland en die noemde het ook geen provincie maar een graafschap, zodat hij zelf kon doorgaan voor de gelijknamige graaf.

Melis Stoke

Terug naar de giftbrief. Net als in de aktes van de notaris, werd in die giftbrieven altijd de plaats genoemd waar ze waren geschreven. En nou komt het: de brief voor Dirk was geschreven in “Pladella Villa”, Karels buitenhuis in Pladella. Daar ligt de link met Bladel: Pladella = Bladel. Daar ligt ook de link met onze vereniging: de witte figuur op het banier aan onze gevel stelt Karel voor, in zijn pyama thuis op de bank in zijn Pladella Villa. De wieg van Holland heeft gestaan in Bladel, heette het vroeger. Eind goed, al goed, zou je zeggen.

Nou, mooi niet. Karel mag dan een protoversie van de great communicator geweest zijn, over die Pladella Villa had hij wel wat duidelijker mogen zijn. Even een kaartje erbij of zo. Want nu, 1100 jaar later en ook al 1100 jaar láng, zitten we met de vraag: wie zegt dat? Pladella Villa = Bladel?

Melis Stoke zegt dat. Wie, vraagt u? M e l i s S t o k e. Melis schreef geschiedenissen, kronieken zoals ze die in zijn tijd noemden en hij was dichter. Rond het jaar 1290 schreef hij een kroniek van Holland en dat deed hij zoals je van een dichter kunt verwachten: op rijm. Over de Pladella Villa rijmde hij dit:

Ghegeven in Ons Heren jaer

VIIIc ende daer naer

Drie warf xx ende III mede,

Tote Bladele teenre stede

(Dats een dorp dat soe heet)

Wat zoveel betekent als: opgemaakt in ons heren jaar 863 te Bladel, da’s een dorp dat zo heet.

Duidelijk, zou je zeggen. Melis leefde maar een kleine vierhonderd jaar na Karel dus hij zal het wel geweten hebben.

Kinderen! Kinderen!

Nou, mooi niet. De inkt van Melis’ handschrift was nog niet droog of de discussie barstte los: is Pladella wel echt Bladel? Hoe komt hij aan 863? Toen waren Karel en Dirk nog niet eens geboren. 922 zal hij bedoeld hebben. Zo stond het in de akte. Toch?

Over deze en andere vragen heeft een hele batterij amateur- en echte historici zich sinds de dagen van Melis het hoofd gebroken en ruzie gemaakt.

We noemen er twee.

De eerste die zeker meende te weten dat Melis abuis was, was de achttiende-eeuwse taalkundige Balthasar Huydecoper. In 1772 gaf hij Melis’ handgeschreven kroniek uit in druk, samen met een héle hoop aantekeningen van hemzelf, onder andere over de villa. Balthasar beweerde dat Melis er inderdaad 50 jaar naast zat, dat hij 922 bedoelde, zoals in de brief was vermeld, 15 juni 922 om precies te zijn. Én hij beweerde dat… Karel die dag onmogelijk in Bladel had kunnen zijn. Volgens allerlei andere kronieken namelijk, was hij al vanaf Pasen dat jaar aan het knokken tegen zijn favoriete vijand Robert in Noord-Frankrijk. Een snoepreisje naar Bladel zat er voor hem niet in. Bovendien, aldus Balthasar, bestond Bladel in het jaar 922 nog niet.

Nou was Balthazar een naar mannetje dat altijd gelijk wilde hebben, als kind was het al een rotjong en als volwassene was hij niet te pruimen. Iedereen had dan ook zoiets van, laat het jong maar lullen, Pladella = Bladel en daarmee uit.

Dat was ook de strekking van een verhandeling van meester Willem Cornelis Ackersdijck, jurist, gemeentesecretaris van ’s Hertogenbosch en in zijn vrije tijd amateurhistoricus. In de meivakantie van 1832 liet hij thuis een kist vol boeken en oude aktes aanrukken en ging hij er eens goed voor zitten. En wat vond de Bossche legum magister? Al in de twaalfde eeuw was Bladel een rijk en welvarend dorp. Je kon er dus gerust van uitgaan dat het ook in de tiende eeuw al bestond. Bovendien beweerden historici al een paar honderd jaar lang dat er in Netersel een kasteel in de grond zat. Sterker nog, sommigen van hen hadden het met eigen ogen gezien in tijden dat het nog bóven de grond stond. Dat dat in Netersel was, deed er niet toe. Netersel was een buitenwijk van Pladella. Villa’s staan altijd in buitenwijken, in Karels tijd ook al.

In 1923 werd die villa inderdaad gevonden en inderdaad in Netersel. Het was alleen niet de villa van Karel. Deze villa stamde uit de dertiende eeuw en niet uit Karels tijd.

Zo ging ook de twintigste der eeuwen voorbij. In Netersel vonden ze dat ze wel iets meer waren dan een buitenwijk van Bladel en ze eisten en kregen hun Carolus Simplexplein. Carolus was van hun.

In 2018 werd de opgraving uit 1923 nog eens dunnetjes overgedaan en weer bleek het te gaan over een gebouw uit de dertiende eeuw. Tja.

Bienville, bien sur

Al met al weten we na eeuwen van soebatten en graven nog altijd niet waar we aan toe zijn. Wat is het nou? Bladel? Netersel? Of heel ergens anders?

Welnu, beste ingezetenen van Bladel (en Netersel), het spijt ons u te moeten meedelen dat de geleerden, amateurs zowel als echte, het er vandaag de dag over eens zijn (zo’n beetje) dat het goeie antwoord luidt: heel ergens anders. In Bienville namelijk, een dorpke in Noord-Frankrijk net boven Compiègne, u weet wel, waar ze in 1918 de vrede tekenden in die treinwagon. Daar hebben ze kennelijk wél iets gevonden in de grond en daar had Karel op 15 juni 922 makkelijk even naar toe gekund om droge kleren aan te trekken en wat brieven te schrijven. De eerste royal die Bladel zou bezoeken, aldus de geleerden, is en blijft prinses Beatrix, in 1978.

Tja, ingezetenen van Bladel (en Netersel), het is ermee als met klimaatverandering: je kunt het wel blijven ontkennen maar alles wijst nou eenmaal in die richting. We moeten het maar accepteren.

Wij van Pladella Villa laten Karel nog maar even wapperen aan onze gevel. Hij is dan misschien nooit in Bladel (of Netersel) geweest, het verhaal van Pladella Villa zoals we dat hier in het kort hebben proberen te vertellen, is bijna nog leuker dan de verloren villa zelf.

Prijswinnaar is Janus Bleijs uit Netersel. In zijn antwoord heeft Janus het ook nog even over de beeldengroep voor het gemeentehuis in Bladel. Goed dat hij daaraan dacht, we waren het glad vergeten. De twee stellen Karel en Dirk voor. Dirk zit, Karel staat en overhandigt Dirk de giftbrief. Asteblieft jong, dik verdiend. Janus vindt dat de twee naar Netersel moeten en daar is iets voor te zeggen. Het plein ligt er immers al. Van mij mag het, ik heb helemaal niks met die twee. Karel staat als de verlichte klaveren koning die hij nooit geweest is en Dirk oogt als een kostschoolleerling die een Latijnse tekst voor zijn neus krijgt waar hij de ballen van begrijpt. En leg maar eens uit aan een Syrische vluchtelinge wat ze betekenen (ik spreek uit ervaring): ja kind, die twee hebben samen heel wat oorlogen uitgevochten. Neenee, niet tégen mekaar, mét mekaar. En toen kreeg hij daar Holland… Holland, eh… Amsterdam.

Corona (13)

In Corona 5 kondigde ik aan een lang verhaal te gaan schrijven over de villa-mythe. Aanleiding was het minimalistische stukje over Adriaan van der Ven, de blije sterveling uit de geit van februari, waar ik me nogal voor schaamde. Ik weet dat het u aller credo is en dat u daarom zo verslingerd bent aan mijn blog, maar geloof me, less is niet altijd more. Ik had iets goed te maken. Ook voor Adriaan. Ooit schreef ik hem een boze brief en hij riep me op het matje en zei, Hugo jongen, eerst presteren, dan mopperen en dat is nou toch maar mooi mijn motto geworden.

Het verhaal over de villa is er gekomen, ik heb er vorige week hard aan gewerkt. Ik zeg u, ik was blij dat ik het af had. Gisterochtend zette ik het op de mail en ging opgelucht naar het Radboud. Met Ingrid bracht ik vervolgens een paar aangename uren door in de tuinen van Kleef. We gaan daar wel eens vaker wandelen, het park ademt nog de belle epoque, het heeft een amfitheater, een godin, een pagode en een obelisk, je vergeet er zowel de tijd als villa. Pas 's avonds in Beuningen las ik het antwoord van de krantenbaas. Te lang. Veel te lang. Kon nie eens op een pagina. Max 400 woorden graag. Balen! Ik was echt blij dat ik er van af was en nou was ik er weer niet van af.

Goed, om een lang verhaal kort te maken, vandaag om vier uur heb ik mijn archiefmappen in een hoek gegooid (op een lege afdeling kan dat, niemand die de volgende dag aan je bureau komt zitten, tot 28 april kan ik mijn hele entourage laten staan) en ben ik de mythe gaan kortwieken. Kostte gelukkig niet heel veel tijd, het is weg nu en ik verwacht het niet meer terug.

De lange versie krijgt u in Corona 14. Ik heb er teveel tijd in gestoken om die zomaar bij het oud papier te zetten. Hier volgt nog een leestip en dan gauw naar C14.

Mij heeft de hele tijd dat ik eraan werkte de klassiek geworden wereldgeschiedenis van E.H. Gombrich voor ogen gezweefd, A Little History of the World, een boek dat ik jarenlang in mijn kast heb gehad, nooit heb gelezen en nu niet meer heb. Doet er even niet toe, ik heb het Kees Fens horen prijzen en voor mij was dat voldoende. Het boek heet bestemd te zijn voor de jeugd. Gegeven Fens' bewondering, vermoed ik dat het de vereenvoudiging van de materie is, die het boek zo bijzonder maakt en die het tegelijk geschikt maakt voor volwassenen. Misschien is het boek zelfs wel voor hen bedoeld, anders dan het Jeugdjournaal.

Welnu, schrijven als E.H. Gombrich over de wereldgeschiedenis, wilde ik over Pladella Villa. Schrijven als een auteur van wie ik nog nooit een letter gelezen had en wiens magnum opus ik meende te kennen als mijn broekzak. Op de middelbare school had ik al zoiets met de hele Franse literatuur maar mevrouw Ter Beek was not amused.

Het vervelende voor u is natuurlijk dat u pas kunt oordelen over mijn kleine geschiedenis als u die van Gombrich heeft gelezen.

Nou, hou eens op zeg, er zijn ergere dingen en naar buiten mag u toch niet.

Corona (12)

De T staat voor toerfiets. De T100 heeft 7 versnellingen, de T500 heeft er 35. Af en toe ben ik bang dat ik tegenliggers in de wielen rijd, zoals in Ben Hur. Houd afstand!

Corona (11)

Oh ja. Haan.

Corona (10)

Iemand vroeg me: noem 10 vrije trappen.
Pfff.
Ik wist er maar twee. 
Die van Donadoni en Branco. 
Stomme vragen stellen mensen je in deze tijd.

Corona (9)

Van de week weer gaan fietsen. Je moet wat. Ik was al begonnen me uit te leven op de hometrainer van Ingrid in Beuningen en nu het weer zo sterk verbeterd is en de klok verzet, doe ik het ook buiten maar weer. Woensdag, donderdag en vanochtend. De Bredasebaan op, voorbij Van der Schans rechtsaf de kant van Schoenmakers op, drie keer staand het viaduct op, de bossen in en op de Pan nog eens drie keer staan. Stel u voor: 58 jaar, zwart trainingspak, versleten wandelschoenen, muts op, handschoenen aan en handdoek in de nek (moet ú niet doen hoor, anders lopen we straks allemaal met hoofdletter-o-benen. Ik heb het Sylvester Stallone ooit eens zo zien doen in Rocky I, het is niet vanwege de kou. Integendeel. Het wordt twintig graden dit weekend). U herkent me verder aan een antracietkleurige Trek T500 (alles boven de T100 is voor 50-plussers) en een rood aangelopen gezicht. Niet meteen 112 bellen asjeblief, met corona heeft het niks te maken.

Vanochtend kwam ineens deze blog in me op en dat is niet fijn. Ik moet dan zo snel mogelijk naar pen en papier en ben alleen nog maar bezig flarden tekst te memoriseren. Van een fatsoenlijke workout is geen sprake meer. Een flink stuk afsnijden, fiets in het halletje, als een speer naar boven en met het stoom op mijn leesbril reproduceren wat er te redden valt. Daarbij nog gehinderd door de buurvrouw ook: "Is dat uw fiets in het halletje?" In de sexverhalen die ik lees sinds ik geen porno meer kijk, zijn buurvrouwen een stuk minder afstandelijk.

Benieuwd hoe het morgen de zondagrijders vergaat. Die moeten nu ineens gaan tijdrijden. Zal ze niet meevallen. U moet maar eens gaan kijken. De tijden van de Tropheo Baracchi gaan herleven morgen.

Enfin, niet allemaal tegelijk natuurlijk.

Corona (8)

Net een lekker end wezen fietsen. Kom ik thuis, ligt er een brief in de bus van het Centraal Kinderachtig Incassobureau. Te hard gereden in Nijmegen. Hé, ik ree daar godverdomme niet voor mijn lol hé! Ik wilde op tijd bij mijn vriendin zijn voor haar zoveelste electroshock-behandeling. Tegen 1 mei ben ik waarschijnlijk door mijn verlofdagen heen (ik werk namelijk wél, ik mag niét thuis blijven van mijn baas en met camera's gaan spelen in de bossen) en moet ik tegen inlevering van een flink deel van mijn salaris zorgverlof gaan aanvragen. Bedankt hé! Misschien iets voor jullie, zo'n shockbehandeling? Om wat sneller volwassen te worden? Klootzakken!

Corona (7)

Gisteren startte Ingrid's auto niet. Ik gebruik hem wel eens voor de ritjes naar Nijmegen als ik in Beuningen ben. Ik mag dat. De meneer van de ANWB had het zo gezien: de accu was leeg. Daarom werkte ook de sleutel niet. Ik dacht dat de magie eruit was. Zo ziet u maar, voor het wonderlijke bestaat vaak een eenvoudige verklaring.

Ik had iets aan laten staan. Niet de lichten, zoals u misschien denkt, al is me dat inderdaad ook al eens overkomen maar de achterklep. Zoals men in sommige delen van Nederland deuren aan laat staan, zo had ik die klep aan laten staan waardoor zich volgens de meneer van de ANWB in het inwendige van Ingrid's auto het volgende repeterende gesprek ontspon tussen de autobaas en zijn helpers op locatie:

Autobaas: Hoor eens jongens, er brandt hier nog een lichtje. Wie van jullie staat nog aan?

Koplampen: Wij niet, ons heeft hij uitgezet.

Radio: Ik ook niet. Ik ben gewoon uitgegaan, zoals ik altijd doe.

Autobaas: Binnenverlichting?

Binnenverlichting: Nope, ik ben uit.

Achterklep: Ik ben het. Ik zit niet goed dicht.

Autobaas: Nou, gooi jezelf dicht dan, dan kunnen we gaan slapen.

Achterklep: Ja zeg, hoe moet ik dat doen?

Autobaas: Gewoon, eerst een eindje open en dan met een klap dicht.

Achterklep: Hé, get real man, heb je mij wel eens gezien?

Autobaas: Of ik je wel eens gezien heb? Ik zie je toch in de display als je open staat?

Achterklep: Dat ben ik niet, dat is een symbolische weergave van mij. Jij bent ook niet de slimste, wel?

Autobaas: Gooi je jezelf dicht of niet?!

Achterklep: Nee!!

Autobaas: Ok, dan niet. Dan vraag ik het over vijf minuten nog wel een keer.

Vijf minuten later:

Autobaas: Hoor eens jongens...

Quantum Jack

Als ik moeite heb om de principes van de quantum mechanica te snappen - en er zijn dagen dat dat zo is - denk ik aan Jack Tijssen. Die kwam je niet voorbij, wat je ook probeerde. Die kon op drie plaatsen tegelijk zijn.

Axel

Overigens is Jack Thijssen niet de beste verdediger die ik ooit tegen heb gehad. Dat is Axel, de hond van mijn opa. Die kwam je gewoon niet voorbij, wat je ook probeerde. Axel gaf het voetbaldidactische adagium "goed naar de bal blijven kijken" een hele nieuwe dimensie. Axel was bezeten van de bal. Die had geen quantum mechanica nodig.

Vroeger was ik er best goed in

Op 14 april 1971, de dag waarop mijn jongste broer werd geboren, zette ik met een schijnbeweging drie van Haperts grootste voetballers op het verkeerde been: Jack Thijssen, Jan van Dingen en Tonnie Huijbregts. Ik herinner het me als de dag van gisteren. Het was op Dalem, je had daar toen een voetbalveld. Mijn vader had gezegd: "Ga maar ergens voetballen en kom de eerste uren niet naar huis. Kees van ome Marten gaat met je mee."

Wat me nu een beetje verdrietig maakt, is dat ik me mijn actie zo goed herinner. Juist dat. Ik had liever gehad dat het andersom was geweest. Dat de grote drie hem zich herinnerden als de dag van gisteren en ik het hele voorval glad vergeten was. Dat ik Jack Thijssen op een drukke zatermiddag in Hapert bij de Lidl tegen het lijf loop en big J. zoiets zegt als: "Eé Hugo, witte nog dieje keer op Dollem dè gé ons zô verrékkes oplôôide? Ik ben dè nooit vergeten, ik weet ut nog precies." Waarop even bigger H.: "Goh Jack, ik heb geen idee waar je het over hebt kerel. Voetbal bedoel je toch? Voetballen doe ik al dertig jaar niet meer. Maar je hebt gelijk hoor, vroeger was ik er best goed in."

Corona (6)

Radboud. Ingrid is weer op PUK. Zonlicht boort zich door de jaloezien. Nog net te horen is het gerommel op de gang. Kamers worden ingericht voor MLD-patiënten. MLD wordt IC.

We moesten opnieuw naar de OK. De CDB is nog altijd niet beschikbaar. Joop deed het vervoer. Accu aan het bed en dan in snelwandeltempo door de lange gang naar de OK.

Die gang is logistieke sciencefiction. Voor mij althans. Fascinerende bedrijvigheid! Locomotiefjes komen je tegemoet met lange riedels rolcontainers op sleep, elektrische karretjes rijden je links en rechts voorbij, segways racen er rond en witte en gele steps, waaraan alleen het idee ouderwets is. 

Als ik het goed begrijp, begint men hier zijn dag met het trekken van een uniform. Uit een uniformenautomatiek bedoel ik, waar ze het aantrekken mag Joost weten. Ik vermoed zelfs dat de maten zijn ingelezen op je badge. Als je teveel aankomt moet je naar IT.

Die gang heeft iets aanstekelijks. Voor mij zoiets als een eerste kop koffie.

Ja wat nou, afkortingen. Afkortingen horen bij het leven.

Corona (5)

De oplossing van de Witte Gij’t van maart is het Carolus Simplexplein in Netersel. Ik kan dat hier wel zeggen want mijn blog leest toch geen mens (u kunt nog inzenden tot en met dinsdag 29 maart: heemkundebladel@gmail.com. Als we binnen mogen bij de Jumbo maakt u kans op een leuke prijs). Bovendien weet het gros van mijn volgers waarschijnlijk niet eens waar ik het over heb.

De afhandeling van de vorige geit moest metterhaast. Adriaan van de Ven, de PC55 en de vele inzenders zijn er bekaaid van afgekomen. Ik ga dat goed maken met Simplex. Voor Adriaan is het alvast een hele eer om in één blog genoemd te worden met een van de Karolingische matadoren, ook al is het de mijne maar.

Als de krantenbaas ermee instemt, wordt het een pagina-vullend stuk. Het historische deel wil ik laten beginnen bij de Romein van Hoogeloon. Beëindigen doe ik het met de door Karel verloren veldslag van Soissons, om vervolgens over te gaan tot de behandeling van de Pladella Villa-mythe: lag de villa in Bladel, zoals de naam doet vermoeden en mijn voorgangers altijd hebben geloofd? Hen kan bepaald geen gebrek aan scepsis verweten worden: er was er geen een die nog in Sinterklaas geloofde.
Het antwoord kan uiteraard niet anders dan teleurstellend zijn, zowel voor die van Bladel als die van Netersel (die zich in het verleden evenmin als die van Bladel ontbetuigd hebben gelaten in de villa-discussie). Het voortschrijden van inzicht kan pijn doen. Op de dag dat hij geacht werd in Bladel op zijn canapé te liggen, werd Karel in de pan gehakt bij Soissons, een stadje van 30.000 inwoners, 100 kilometer ten noordoosten van Parijs en vier uur rijden van Bladel. Met de auto.

Je kunt je afvragen of hij nog wel iets te zoeken heeft aan onze gevel. Ik ben geneigd die vraag bevestigend te antwoorden. Hij mag dan nooit een voet op Bladelse bodem hebben gezet, laat staan een huis gehad hebben hier, het is zó’n mooi verhaal, al die historici, filologen en archeologen die zich het hoofd hebben gebroken over die villa-zaak… Waar vindt je nog zoiets?

Corona (4)

Vandaag een Radboud-dag. In de familiekamer heb ik hem gegoogeld. Hij was een tijdgenoot van onze Karel (Simplex), kapelaan van Karel de Kale, bisschop van Utrecht en na zijn dood patroonheilig der katholieke wetenschappers. Ik ben zo vrij mezelf daar ook toe te rekenen.

Ik heb zin om me eens grondig te verdiepen in die Karolingers. Het zal de nabijheid van de universiteit wel zijn die me zo nieuwsgierig en studieus maakt. Het zal ook wel moeten want Simplex is de oplossing van onze Witte Gij’t van deze maand.

Ingrid slaapt. Draait zich om en glimlacht als ze Fleetwood Mac hoort op de iPad aan het voeteneind. Zonlicht glipt door de jaloezieën. Sint Radboud plant het beeld van een dampende kop koffie in het brein van een verpleegkundige en even later wordt er geklopt.

Het zit er weer op voor vandaag. Over een uurtje vertrek ik weer naar het zuiden. Probleemgebied.

Corona (3)

Ik las dat De Pest herdrukt gaat worden (Albert Camus). Iedereen schijnt het te willen lezen ineens, misschien om parallellen te kunnen trekken met corona. Ik heb het boek niet gelezen - ik had de pest aan mijn lerares Frans, ik heb geen een Frans boek gelezen - maar weet wel ongeveer in welke hoek ik het moet zoeken. Als er parallellen zijn, staan we er slecht op!

Slaat in De Pest ook iedereen aan het lezen, net als nu? Is er iemand die het op zijn lijst had staan? Of aan het herlezen is? Goed balen dat ík moet werken (papieren archief, kan niet mee naar huis, de rest van de organisatie werkt wel thuis. Mijn eerstvolgende collega zit op 150 meter afstand en nog ga ik onder de tafel zitten als ik moet hoesten)! Ik ben al een maand bezig in de autobiografie van Ger Harmsen. Ik zou die pil onderhand wel eens uit willen hebben. Ik snap sowieso niet wat mij zo boeit aan dat boek. Harmsen was een communist, marxist, lid van de PSP en uiteindelijk, de PvdA. Dichter bij de middellijn is hij niet geweest, om in de metaforiek van onze voetbaltentoonstelling te blijven. Zijn hele leven speelt zich af binnen de maatschappelijke vijfmeterlijn in het linker strafschopgebied. Hij schrijft over het trotskisme in Nederland alsof het een reële politieke stroming is geweest, al geeft hij toe dat er in Nederland nooit meer dan 15 tegelijk hebben rondgelopen. In een extreem links leven, is dat waarschijnlijk een volksbeweging. Over een maand of wat slaak ik een dubbele zucht: eentje voor de verlossing van corona en eentje voor die van Ger Harmsen.

Zijn geheim is dat hij een uitstekend verteller is. Je raakt niet uitgelezen over dat linker doelgebiedje.

Corona (2)

Al twee nachten achter elkaar droom ik dat mijn vingers eraf moeten. Op last van de KNO-arts nog wel. Waarom weet ik niet. Ik heb niet het idee dat er veel mis is met mijn vingers. Als ik de arts ernaar vraag, geeft hij toe dat het geen probaat middel is om de verspreiding van het corona-virus tegen te gaan. Wel geeft hij aan dat een leek kan zien dat mijn vingers niet deugen.

Ik word er bang van. Bang om gehandicapt te zijn. Om behept te zijn met handen die eindigen bij de knokkels, twee nutteloze stompen, lelijk ook nog, ze bieden een afzichtelijke, quasi-leproze aanblik. En probeer ze maar eens in je broekzakken te steken. Zelfs daar heb je je vingers bij nodig.

Het ligt voor de hand dat het te maken heeft met Ingrid. Het besef gehandicapt te zijn waarvan Ingrid de laatste tijd steeds zegt dat het nu pas tot haar doordringt, nu de therapie haar vruchten begint af te werpen, heeft kennelijk ook in mijn hoofd postgevat. 

Als het nou maar niet besmettelijk is. Ik ga me in ieder geval niet verder van u distantiëren dan ik nu al doe. Droomt u net als ik dat uw vingers eraf moeten dan meldt u zich maar bij de KNO-arts. 

The Big Short (Corona)

Gisteravond de film The Big Short zitten kijken. The Big Short gaat over de bankencrisis van 2008. Ik had hem al eens eerder gezien. Ik begreep er toen al niks van en gisteren weer niet. Als je zo een film niet begrijpt en hij gaat over de financiële markten zoáls The Big Short, dan bekruipt je het gevoel dat je een cinematografisch-financieel sprookje krijgt opgedist waarin net zo weinig realiteit zit als er toentertijd in de markten zelf zat. Wat niet zo is natuurlijk. Brad Pitt is reëel. Zijn personage woont in een boomgaard. Zijn personage snapt de film en snapt de financiële markten en besluit zich niet meer te scheren, zijn laptop te begraven en zich terug te trekken in een boomgaard. Moraal: als daar iets valt, krijg je een reële bult.

Er kwam ook een brief van de bank. Dat mijn aandelen met 10% in waarde zijn gedaald en dat ze me per veelvoud daarvan over de keldering blijven informeren. Alsof ik zou weten wat te doen.

Corona

Het had een sigaar kunnen zijn, het is misschien wel een sigaar of het was er ooit een, ik weet het niet, ik vóel me regelmatig de sigaar en heb ze wel eens gerookt maar daarbij is het gebleven tussen mij en de sigaar.

Het ís een virus, ik hoef het u niet te vertellen en net als iedereen hebben ook wij van de heemkunde er last van. Zelf heb ik alleen de oliecrisis van 1973 en de krach van 2008 meegemaakt. Tijdens de eerste bleven de scholen gewoon open en van de tweede zijn mijn aandelen vrij snel weer bekomen dus het duurde even voordat ik voldoende crisis-minded was om te beseffen dat we dicht zouden moeten en dat ik degene was die het briefje op de deur zou moeten plakken. Ik zal er binnenkort een foto van maken zodat u met eigen ogen kunt zien dat het kwartje toch nog gevallen is. Nu nog even langs gaan bij Marieke Hoskens, anders staan Riek Willems en zij de eerste woensdag van april voor een gesloten deur. Marieke zal denken dat het een 1-aprilgrap is en niet naar huis willen gaan. Dat moeten we niet hebben.

Maar dat we dicht moeten net nu we net onze historische voetbaltentoonstelling DE AFTRAP hebben afgetrapt, is een hard gelag. Al die moeite voor niks! En u die stond te trappelen om te komen kijken... Geen Champions League, geen EK en nu ook geen AFTRAP. Klote-virus!

De gordijnen zijn dicht overigens dus het heeft geen zin om u te komen verdringen voor de ramen. Mag ook niet.

Om de ledige uren in deze barre corona-tijd wat te korten, hebben we een prijsvraag. Kijk even naar de foto hieronder: het aftrappende kereltje ben ik zelf, bij opa's in d'n hof. U mag raden waar. Denkt u het te weten, mail dan naar heemkundebladel@gmail.com. Een prijs valt er niet te winnen, het is maar dat u zich even het hoofd breekt over iets anders dan corona.

Om u op weg te helpen: op de grote foto staat opa helemaal rechts.

Geen idee overigens van wie de Zundapp is op de foto. Niet van opa, die liep toen net als de brommer al tegen de tachtig. Misschien van mijn vader. Ik weet nog dat er bij ons in het hok een stond, tegen de kist met maasteböllekes aan.

DE AFTRAP zou duren tot en met 22 april dus met een beetje geluk kunt u het staartje ervan nog meepakken. We houden u op de hoogte.