Nadat ik afgelopen zondag ook al anderhalf uur lang in het halletje met Ingrid had zitten bellen - zij aan de andere kant van een gesloten schuifdeur en wij mijnerzijds telkens gestoord door mensen die er niet uitzagen zoals je je personeel in een verzorgingstehuis voorstelt en die desondanks wel beschikten over een magneetkaartje om de deur mee open te maken, mij daarbij noodzakend mijn stoel op te pakken en me anderhalve meter terug te trekken, die afstand alleen toevallig overeenkomende met de corona-distantie want hier "slechts" vereist om de schuifdeuren te bewegen weer te sluiten - dreigde hetzelfde ritueel zich gistermiddag nog eens te voltrekken, toen de directeur van het tehuis mij uit deernis onzer, binnen noodde en Ingrid en mij twee corona-meters bij elkaar vandaan aan een langwerpige tafel in de verlaten kantine zette, opdat wij elkaar niet achter glas en per telefoon te woord hoefden te staan. En niet in de loop zouden zitten. Daar zaten wij dan, allebei aan een korte zijde van een lege tafel, terwijl er voortdurend mensen voorbijliepen die er niet uitzagen zoals je je personeel in een verzorgingstehuis voorstelt en te jong waren om voor bewoner door te kunnen gaan. Dat is Ingrid overigens ook. Het schijnt even niet anders te kunnen. Als het te lang duurt, vrees ik dat ze uit pure verveling opnieuw depressief wordt. Ik begin een heel klein beetje begrip op te brengen voor de mensen die er behoefte aan hebben iets of iemand de schuld te geven van al deze ellende. Voorlopig houd ik het op Ab Osterhaus. Dat kan weinig kwaad, lijkt me.
Ik weeg intussen 90 kilo (curve vlakt wel af). Niks past meer. Ben al drie maanden niet meer naar de kapper geweest. Mijn haar ziet er weer net zo uit als 40 jaar geleden (zie foto in jubileumboek voetbalvereniging Hapert, pagina zeg ik niet). Mijn kersverse implantaat kan maar niet bekroond worden.
Je kapsel valt je niet te verwijten, maar corona is geen vrijbrief voor een onverzorgde baard. Mee eens.
BeantwoordenVerwijderen