Al twee nachten achter elkaar droom ik dat mijn vingers eraf moeten. Op last van de KNO-arts nog wel. Waarom weet ik niet. Ik heb niet het idee dat er veel mis is met mijn vingers. Als ik de arts ernaar vraag, geeft hij toe dat het geen probaat middel is om de verspreiding van het corona-virus tegen te gaan. Wel geeft hij aan dat een leek kan zien dat mijn vingers niet deugen.
Ik word er bang van. Bang om gehandicapt te zijn. Om behept te zijn met handen die eindigen bij de knokkels, twee nutteloze stompen, lelijk ook nog, ze bieden een afzichtelijke, quasi-leproze aanblik. En probeer ze maar eens in je broekzakken te steken. Zelfs daar heb je je vingers bij nodig.
Het ligt voor de hand dat het te maken heeft met Ingrid. Het besef gehandicapt te zijn waarvan Ingrid de laatste tijd steeds zegt dat het nu pas tot haar doordringt, nu de therapie haar vruchten begint af te werpen, heeft kennelijk ook in mijn hoofd postgevat.
Als het nou maar niet besmettelijk is. Ik ga me in ieder geval niet verder van u distantiëren dan ik nu al doe. Droomt u net als ik dat uw vingers eraf moeten dan meldt u zich maar bij de KNO-arts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten