In Corona 5 kondigde ik aan een lang verhaal te gaan schrijven over de villa-mythe. Aanleiding was het minimalistische stukje over Adriaan van der Ven, de blije sterveling uit de geit van februari, waar ik me nogal voor schaamde. Ik weet dat het u aller credo is en dat u daarom zo verslingerd bent aan mijn blog, maar geloof me, less is niet altijd more. Ik had iets goed te maken. Ook voor Adriaan. Ooit schreef ik hem een boze brief en hij riep me op het matje en zei, Hugo jongen, eerst presteren, dan mopperen en dat is nou toch maar mooi mijn motto geworden.
Het verhaal over de villa is er gekomen, ik heb er vorige week hard aan gewerkt. Ik zeg u, ik was blij dat ik het af had. Gisterochtend zette ik het op de mail en ging opgelucht naar het Radboud. Met Ingrid bracht ik vervolgens een paar aangename uren door in de tuinen van Kleef. We gaan daar wel eens vaker wandelen, het park ademt nog de belle epoque, het heeft een amfitheater, een godin, een pagode en een obelisk, je vergeet er zowel de tijd als villa. Pas 's avonds in Beuningen las ik het antwoord van de krantenbaas. Te lang. Veel te lang. Kon nie eens op een pagina. Max 400 woorden graag. Balen! Ik was echt blij dat ik er van af was en nou was ik er weer niet van af.
Goed, om een lang verhaal kort te maken, vandaag om vier uur heb ik mijn archiefmappen in een hoek gegooid (op een lege afdeling kan dat, niemand die de volgende dag aan je bureau komt zitten, tot 28 april kan ik mijn hele entourage laten staan) en ben ik de mythe gaan kortwieken. Kostte gelukkig niet heel veel tijd, het is weg nu en ik verwacht het niet meer terug.
De lange versie krijgt u in Corona 14. Ik heb er teveel tijd in gestoken om die zomaar bij het oud papier te zetten. Hier volgt nog een leestip en dan gauw naar C14.
Mij heeft de hele tijd dat ik eraan werkte de klassiek geworden wereldgeschiedenis van E.H. Gombrich voor ogen gezweefd, A Little History of the World, een boek dat ik jarenlang in mijn kast heb gehad, nooit heb gelezen en nu niet meer heb. Doet er even niet toe, ik heb het Kees Fens horen prijzen en voor mij was dat voldoende. Het boek heet bestemd te zijn voor de jeugd. Gegeven Fens' bewondering, vermoed ik dat het de vereenvoudiging van de materie is, die het boek zo bijzonder maakt en die het tegelijk geschikt maakt voor volwassenen. Misschien is het boek zelfs wel voor hen bedoeld, anders dan het Jeugdjournaal.
Welnu, schrijven als E.H. Gombrich over de wereldgeschiedenis, wilde ik over Pladella Villa. Schrijven als een auteur van wie ik nog nooit een letter gelezen had en wiens magnum opus ik meende te kennen als mijn broekzak. Op de middelbare school had ik al zoiets met de hele Franse literatuur maar mevrouw Ter Beek was not amused.
Het vervelende voor u is natuurlijk dat u pas kunt oordelen over mijn kleine geschiedenis als u die van Gombrich heeft gelezen.
Nou, hou eens op zeg, er zijn ergere dingen en naar buiten mag u toch niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten