Omdat ik in de week waarin het had gemoeten aan het verhuizen was, heb ik hem maandag maar gehaald: de griepprik. Tussendoor op de dienstfiets. Ik had gebeld of ik kon komen. Eigenlijk had ik de vrijdag ervoor al gewild.
"Nee", zei de assistente, "op vrijdag kan ik geen assistente vrijmaken."
Geen assistente vrijmaken. Ik ben particulier verzekerd moet u weten. Wij particulieren krijgen een massage vooraf en koffie na. Tijd om uit de kast te komen, dacht ik, terwijl ik mijn overhemd stond dicht te knopen.
"Ik ben verhuisd", sprak ik.
"Oh", antwoordde de assistente, "dan pak ik even pen en papier."
"Naar Bladel." Wam!
"Naar Bladel? Maar dat is te ver hoor. Dan moet u een andere huisarts zoeken."
Er is een praktijk hier in de straat, genoemd náár mijn straat dus dat zal wel lukken. Ik hoef er maar binnen te lopen. De residerende geneeskundigen zijn in orde, ze hebben sterren van de consumentenbond, het Michelinmanneke en het RIVM. Het moeilijke zit hem in het afscheid nemen.
Als ik dat niet doe - en dat kán, ik ben er niet mee getrouwd hè, ze zal er niet van opkijken, ze stuurt me digitaal naar hier en zet een kruis over me - als ik het niet doe dan zal het laatste wat ze tegen me gezegd zal hebben, dit zijn: "Ga nou toch godverdomme gewoon es een week naar bed man, je hebt negenendertighalf, eikel!"
Zo ga je toch niet uit elkaar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten