Statushouder

Zat gisteren te praten met een collega. Ze voelt zich niet geaccepteerd. Dat komt omdat ze de boventalligenstatus heeft, zo heet dat bij ons. Ze was niet meer nodig. Een paar maanden geleden is ze bij ons op het archief geplaatst. Als ze er een succes van maakt, mag ze blijven.

Ze oogt als een van ons: blank, van onze leeftijd, knap maar ook weer niet zo knap dat het een item zou kunnen worden. Ze is niet ambitieus. Ze hoopt bij ons haar pensioen te halen en dat is goed want meer dan dat ambiëren we zelf ook niet.

Toch heeft ze gelijk: we moeten d'r niet. We zijn niet zo tuk op statushouders. Ze verdringen wel niemand maar ze komen wel van een andere afdeling, uit een ander gebouw waar een andere cultuur heerst dan bij ons. Dat is nou eenmaal zo. Elke afdeling is anders. Daar komt bij dat niemand ons ooit iets vraagt. We krijgen ze opgedrongen. Op een druilerige maandagochtend kom je op het werk en ineens zit daar een nieuwe tegenover je, van wie je niks weet, die geen woord uitbrengt en de godganse tijd zit te glimlachen. Daar word je strontnerveus van. Daar zitten we niet op te wachten. Het enige wat ons gevraagd wordt, is of we maar zo goed willen zijn om de nieuwe te helpen inburgeren.

Bovendien past ze gewoon niet bij ons. Als individueel persoon wil ik zeggen. Ze is raar. Ze klaagt bijvoorbeeld niet. Wij doen niet anders, klagen is een verworven recht waar je optimaal gebruik van hoort te maken. Waar hebben we het anders allemaal voor gedaan. En ze gaat naar popconcerten. Op onze leeftijd! En ze doet aan bergbeklimmen. Op onze leeftijd!

Ik heb dit natuurlijk niet tegen d'r gezegd, ik kijk wel uit. Misschien komt het nog goed. Ze is net naar Eindhoven verhuisd, dat pleit voor d'r. Ze heeft negen jaar moeten wachten op een woning vanwege de vluchtelingen. Ook dat pleit voor d'r. Ze stemt nu op Geert Wilders. Dat pleit zeker voor d'r.