Iemand heeft eens tegen mij gezegd: als je de dingen opschrijft zijn ze minder erg. Wie, weet ik niet meer maar da's niet zo erg.
Wat er zo erg is, is dat ik van de week mijn spinningschoenen op de sportschool heb laten staan. Ik val maar met de deur in huis, dat u niet denkt dat ik een erge ziekte heb of zo. Schoenen kwijt is kut maar het kan erger natuurlijk.
Toch is 't best wel erg. Luister maar.
Het gebeurde afgelopen woensdag. Ik denk ik ga een robbertje spinnen na het werk. Mijn abonnement in Eindhoven loopt nog tot 27 november dus het zou sund zijn als ik het niet deed, toch? Het was een dag vol verliefde frustratie dus ik heb flink zitten rammen op die bike. Vervolgens behoorlijk daas natuurlijk daar in die kleedkamer, wie zelf wel eens spint weet ik wat ik bedoel. Ik ben ook niet gewend om in mijn goeie kleren en behept met pasjes, telefoon en sleutels naar de sportschool te gaan. Logistiek is dat nogal een opgave.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken: ik douchen en naar huis, tas in de hoek, donderdagavond val ik erover dus ik kijk er eens in en jawel, geen schoenen. Ik vond hem al zo licht. De volgende ochtend op de fiets naar het werk via de sportschool (geen geringe omweg), waar ze flink aan het timmeren waren. Ik moest van de week maar eens terugkomen, als het klaar was.
Ik bén teruggekomen. Vandaag. Ben vanochtend weer wezen spinnen. Ik heb twee paar van die schoenen. Ik weer vragen. Zegt die jongen tegen mij: ja, die heb ik gezien. Nikes, toch? Ik controleer altijd de kleedkamers en ik zag ze staan. Ik heb ze bij de gevonden voorwerpen gezet.
Is toch mooi hè? En ik met mijn ongeloof in de mensheid maar denken dat ze gejat waren.
Alleen, vervolgde het jongmens, ik ben de gevonden voorwerpen kwijt. Ze zijn aan het verbouwen en ik ben bang dat ze ze hebben weggegooid...
Da's toch erg, niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten