Vanmiddag op de OK stond een groep van een man of vijf, zes me op te wachten, mannen én vrouwen. Allemaal drukten ze me de hand en stelden ze zich voor, zoals ook ik me voorstelde: Hugo Leijten, Hugo Leijten, Hugo, Hugo. De een klemde wat aan mijn vinger, een ander plakte wat op mijn borst, een derde bedekte me met warme dekens.
Toen weken ze achteruit en stapte een man naar voren die ik kende. Het was Lemaire, anesthesist, hij had zich eerder al aan me voorgesteld in de vooronderzoeksruimte. Hij stelde me vragen, geboortedatum, medicijngebruik, allergieën, aard van de operatie, zoals hij ook anderen vragen stelde: aard van de operatie, materialen en een soort van rondvraag, precies weet ik het niet meer, meteen daarna hield iemand me een zuurstofkapje voor en verzocht me beleefd om een paar keer diep te zuchten. Wat ik me herinner zijn mijn ja's en nee's, verspreid tussen en in harmonie met die van de anderen, als maakte ik deel uit van het team. Ik maakte deel uit van een operatie die ertoe deed. Weliswaar had ik de makkelijkste rol maar toch. Een mens moet ergens beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten