Boetekleed

Vanavond het jaarboek gepresenteerd tijdens de jaarvergadering van Pladella Villa. Moet dat eens vaker doen, spreken in het openbaar zoals dat vroeger heette, niet omdat ik er zoveel plezier in heb maar om door oefening van de zenuwen af te komen die me nog net zo teisteren als in de tijden dat ik spreekbeurten moest houden, zoals dat toen heette.

Aan het eind bracht ik niettemin het f-woord uit, dat van 8 letters, niet dat van 4. Hoewel ik mezelf meteen daarna een semantische fuik inlulde en niks anders meer kón zeggen dan dat Facebook een seniorenmedium aan het worden is, wat misschien wel zo is maar op de jaarvergadering van een vereniging die hoofdzakelijk bestaat uit bejaarden maar beter ongezegd kan blijven - hoewel ik dus niet al te handig aftrapte, ontstond er toch een discussie. Moesten we er iets mee als Pladella Villa of niet? De meesten vonden van niet waaronder het voltallige bestuur en vooral dat laatste is lastig want er gebeurt bij ons niets zonder het fiat van het bestuur.

De echte zere plek heb ik niet eens kunnen raken, het werkelijk problematische aan het idee bleef onaangeroerd. Ik bedoel dit: Facebook gaat buiten de vereniging, Facebook is geen exclusief speeltje voor onze leden, gezien hun onbekendheid met het internet gaat het zelfs straal aan ze voorbij. Facebook laat mensen binnen die geen contributie betalen, Facebook rehabiliteert de ketters, Facebook voert onze parels aan de zwijnen.

Wat ik ook niet heb kunnen en durven zeggen, is dat we wel moeten. Dat de tijd voorbij is dat we er vrijblijvend over kunnen babbelen. Dat we er al lang op hadden moeten zitten. Dat de zoon van Broer Daniëls en ikzelf over vijf jaar de enige nog levende leden zullen zijn als we niet gauw maken dát we erop zitten...

Maar het zal er nog wel even niet van komen. Soms erger ik me groen en geel aan ze, soms halen ze het bloed onder mijn nagels vandaan en toch kan ik nooit lang kwaad blijven op de oudjes. Na de vergadering kwam het allerliefste vrouwtje van de hele vereniging naar me toe en vroeg me naar het boek met de foto van Peter Michaël waarvan ik even daarvoor met veel misplaatst aplomb had zitten beweren dat iedereen het gelezen moest hebben.* Ik heb het haar gegeven en een boekenlegger bij de foto gelegd, hoewel ik weet dat ze er helemaal niets van zal begrijpen en overigens zeer waarschijnlijk zal sterven zonder ooit een letter of een plaatje van Facebook gezien te hebben.

Zondag hebben we open dag. Als ze er is en dat zal wel, zet ik 'r op een stoel, geef ik 'r een kop thee en leg ik uit dat ik een arrogante zak ben, zoals mijn peetoom zaliger al zei (de duivel hebbe zijn ziel), met mijn Facebook en mijn hooggeleerde boeken en vraag ik 'r om mij het verhaal van d'r leven te doen.

Te beginnen met d'r naam.

* 150 jaar Welstand