Taal komt vaak ongelegen. Op momenten namelijk waarop je geen pen en papier bij de hand hebt of niet in de gelegenheid bent om ze in stelling te brengen. Op de A67, op de Neterselse Heide, op de fiets. Er valt je een prachtzin in of een interessante gedachte en je kunt hem niet noteren. Niets zo frustrerend als dat! Mentaal opslaan lukt wel alleen vind je het bestand vervolgens niet meer terug. Hooguit is het zo goed zichzélf nog eens te openen, veelal pas dagen of weken later en op een moment waarop je opnieuw geen pen en papier bij de hand hebt of de urgentie blijkt te zijn verdwenen of - een geluk bij een ongeluk - je prachtzin zo prachtig niet.
"Maar je hebt toch een voicerecorder op je smartphone", hoor ik u zeggen, "waarom spreek je het moois niet in?"
Zeker heb ik dat maar hier geldt dat de vastlegging het systeem beinvloedt, door Hugo Leijten ook wel de ijsvogelparadox genoemd: op het moment dat je je verrekijker trekt, vliegt de vogel weg. Preciezer gezegd: het positioneren van de kijker veroorzaakt het vertrek van de vogel.* Wat je nodig hebt, is een phone die zo smart is dat-ie de hersentaal, de neutronentaal, de Heilige Geest zogezegd, één op één recordeert zodat je er op een later tijdstip op je gemak pap van kunt maken. Ik geloof niet dat een dergelijk device op korte termijn van de band rolt, in Korea dan wel elders dus het blijft tobben en treuren. Zeker nu ik sinds een paar dagen aan het rijtje-A67 ook nog 'thuis op de bank' kan toevoegen, dan namelijk als ik met mijn kanis op zijn kant stil moet liggen teneinde de dexomethason, framycetine en gramicidine optimaal mijn oor in te laten lopen.
Het is weer zover.
* terecht merkt u op dat als een dergelijke wetmatigheid zou bestaan, er ook geen plaatjes van ijsvogels zouden kunnen bestaan. Beste mensen, ik ben Heisenberg niet en Midas Dekkers evenmin. Het formuleren van de paradox dient geen ander doel dan uitdrukking te geven aan mijn ergernis over het onvermogen van de ijsvogel om met mij samen te werken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten