Gisteravond naar de film De kinderen van juf Kiet geweest, een documentaire over de Hapertse onderwijzeres Kiet Engels en haar klasje met neveninstromers, kinderen van asielzoekers. De film was te zien op het IDFA-festival.
Ik ben in geen jaren naar de film geweest en als het geen kwestie van 'Hapert-in-de-grote-wereld' was geweest, had ik ook deze aan me voorbij laten gaan.* Dat zou jammer zijn geweest want het is een mooie film. Je ziet hoe de charmante juf Kiet de kinderen in een jaar tijd Nederlands leert.** Je ziet ook dat Syrische kinderen eerst en vooral kínderen zijn met dezelfde charmes en nukken als Nederlandse kinderen. Wat je niet of nauwelijks ziet zijn de trauma's die ze hebben opgelopen. Ik had juf Kiet daarover horen vertellen in Nieuwsuur en zat er een beetje op te wachten. Ik vond de film dan ook nogal minimalistisch.
Nu denk ik dat in dat weglaten misschien wel de kracht zit van de film. Dat de makers misschien wel gewoon een tamelijk voor de hand liggend artistiek principe hebben toegepast: de oorlogservaringen van de kinderen worden niet zozeer verteld als wel gesuggereerd. Less is more, zegt vriend Ko gistermiddag nog tegen mij toen we het hadden over zijn naderend ontslag. Zelf ga ik de film daarom nog een keer bekijken en u, lezer, bent gewaarschuwd: opletten!
Anders dan de makers van de film en ook de scribent van de PC55, ben ik niet verliefd geworden of juf Kiet maar dat komt omdat ik het indertijd al was op juf Sjan. Ik doe er maar één per vakgebied en háár blijf ik trouw!
* geen vlindersticker overigens voor mijn petenicht Pleun die nog bij juf Kiet in de klas heeft gezeten maar wel mooi verzuimde om mij ff te appen over de film. Het is maar goed dat ik de krantjes lees en af en toe naar Nieuwsuur kijk anders had ik hem gewoon gemist.
** dat ene jaar zie je strikt genomen niet. Dat haal ik uit de krant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten