Het is zaterdagavond rond een uur of elf, de detective is net afgelopen, ik schenk mijn derde glas wijn in en begin wat te zappen als mijn oog valt op de externe harde schijf van Leo Spanjers met de foto's van de notariële archieven. Als ik die eens ging bekijken, denk ik, dat ding ligt er al een half jaar, alleen maar even bekijken, beetje bladeren, beetje rondneuzen, niks moeilijks. En ik pak mijn glas op, neem plaats achter de pc en zoek de jaargang 1854, waarom weet ik niet eens meer (Facebook? 1854?). Ik loop er snel even doorheen, hier een Vosters, daar een Pannekoek (Hendrina, boeiend geval, oude vrijster, niet van hier, iets voor later), totdat ik denk, misschien moest ik de leuke alvast maar eens markeren, wie weet wanneer ik weer eens tijd heb en als ik het nu niet doe komt het er nooit meer van. Ik zie wel hoe ver ik kom.
En zo wordt het vijf uur in de ochtend. Fles leeg, drie schrijfblokvellen propvol.
Middenin de nacht (kunnen ze zien! Wat is dat voor mafkees?!) reserveer ik de originelen voor de dinsdag erop want natuurlijk ben ik toch gaan transcriberen (het is zo rustgevend, ik snap die monniken wel) en Leo zat met zijn hand voor een van de foto's, krek boven een belangrijke passage. Gauw even tussen de middag, neem ik me voor.
Natuurlijk vergeet ik dat en schiet het me pas om tien over vier te binnen dus gauw mijn jas aan en ernaartoe. Onderweg probeer ik al te bedenken welke akte het ook weer was. Ik had er twee gedaan, de ene betrof de Michaëls (verkoop van Ten Vorsel aan Welstand) en de andere... de andere... het was nummer 64 of 67, een verso-pagina, onderaan, een passage met veel a's. Gelukkig staat de doos er nog. Ik sla het pak op bij akte 64 en dat is inderdaad die van de Michaëls alleen zie ik op de enige verso-pagina onderaan maar hier en daar een a dus het moet de andere geweest zijn. Die had ik eerst gedaan, ik was achteraan begonnen en het was meteen raak geweest dus het moet ergens helemaal achteraan zijn. Ik kiep het hele pak om en inderdaad, bij de derdelaatste is het raak, ik herken de naam, Thomas Anderegg (de dokter), verschenen bij Meijer als lid van De Harmonie teneinde de verhuur te formaliseren van een lokaal aan de Markt aan ene Sleddens. Ik herinner het me weer, ik hoef de akte niet eens te lezen. Links onderaan a's te over.
Het is een vorm van geheugentraining. Door me in de steek te laten, herinnert mijn geheugen me eraan dat het getraind moet worden.
Best waardeloos eigenlijk. Als ik het bonneke nog had, ging ik ermee terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten