Gisteren met Ingrid en Jalal naar zijn moeder, broer en twee zussen in het azc geweest. Met zijn vieren delen ze daar een kamer zo groot als mijn woonkamer hier. Er staan wat bedden, een tafel, een koelkast en twee metalen garderobekasten van het soort dat ik me herinner uit mijn diensttijd. Jalal slaapt er ook vaak. Hij prefereert het gezelschap van zijn familie boven de eenzaamheid van zijn eigen flatje, ondanks de ongemakken. En lapt daarmee de regels aan zijn laars. Maandag heeft hij rij-examen. Zijn Koerdische instructeur heeft hem gevraagd om bij hem te komen werken. Dat is goed nieuws.
We waren er op uitnodiging van Geria, het jongste zusje van Jalal, veertien jaar oud. Ze moet vijf Nederlanders interviewen voor school. Op haar vraag wat ik leuk vond aan Nederland had ik niet meteen een antwoord. Ingrid antwoordde dat er mensen uit zoveel verschillende landen hier wonen en maaide daarmee het gras voor mijn voeten weg. Ik heb maar geantwoord dat iedereen hier genoeg te eten heeft en op de vraag wat ik niet leuk vond aan Nederland: de winter. Ik wilde het leuk houden.
We werden overstelpt met eten terwijl we net gegeten hadden. Geria had het moeten appen, zei Jalal maar we hadden het ook zelf kunnen weten. Volgende keer niet vergeten op de nuchtere maag te gaan. En met een paar stokken kaarten en een schaakspel! Goddank gaat de hele meute naar school door de week, mama incluis.
Na thuiskomst nog naar het tweede deel van Sherlock zitten kijken. Moeite om erin te komen. Het gaat je niet in de kouwe kleren zitten.
Jalal had op facebook foto's gepost van drie jezidi die vorige week verongelukten in een tunnel in Zwitserland. Drie jonge mensen, drie broers. Het lijkt wel of behalve IS ook nog eens een hogere macht het op ze gemunt heeft. 1,1 k likes. 😢
Met extra tegenzin naar het werk. Mezelf nog meer dan anders afvragen wat ik daar in Godsnaam zit te doen.
Zometeen word ik 55. Wordt het niet eens tijd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten