Op 22 februari 1939 stelde het College van Burgemeester en Wethouders van de gemeente Hoogeloon c.a. de lijst van kiesgerechtigden vast voor de later dat jaar te houden gemeenteraadsverkiezingen. Die moeite hadden B&W zich kunnen besparen want toen op 9 mei de kieslijsten (de kandidatenlijsten der onderscheidene gezindten, groeperingen en wat dies meer zij) konden worden ingeleverd, bleef de teller steken bij 1 en kon dus de gemeenteraad zichzelf en de 1193 kiesgerechtigden de moeite van een gang naar de stembus besparen (ik vraag me af of er wel al een datum was vastgesteld; vermoed ik wel). Zo'n beetje als de indianen in oude films, staken wij 3000 dat voorjaar op een avond na het werk de koppen bij elkaar en besloten eensgezind om maar af te zien van verkiezingen en de zittende gemeenteraadsleden, die we tenslotte allemaal persoonlijk kenden en even goed als een ander in staat achtten op zodanige wijze uitvoering te geven aan het gemeenteraadslid-zijn, dat we er geen van allen al te hard op achteruit zouden gaan.* Anders dan in de stad, waar ze niks anders dejen as ruzie maken.
Ik vraag me af of de auteur op eigen titel zo jubelde over onze locale democratie 2.0, of dat hij hier de mening weergaf van de 7 wijzen zelf. Dat zou ik es moeten nakijken in hullie notulen.
Opa zat er ook bij. Was wethouder ook nog.
Is niet veel, overigens, 1193 op 3000. Zou toen ook al gegolden hebben: iedereen die gemeentelijk ingezetene was en boven de 18? Ook nog maar es nakijken.
* ik lees het niet goed: niet de 3000 inwoners werden bedoeld in het artikel, enkel de betrokkenen onder hen. De zittende gemeenteraadsleden bijvoorbeeld, of de leiders der onderscheidene gezindten, groeperingen enz. (dorpen?). Lieden in elk geval, die de vrede liefhadden en deze door thuis met elkaar te overleggen wisten te bewaren. Vredestichters. Enfin, peacekeepers. Er zat nog oorlog genoeg aan te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten