Gisteren wat boeken zitten kaften. Ik kan er niks meer van! Vroeger kafte ik een boekentas vol schoolboeken in een middag en nou zit ik een uur te prutsen op één boek en is het resultaat nog niet om aan te zien. Dus vroeg ik Grote Lief om het voor me te doen en zij bleek nog niets van háár handigheid te hebben verloren. Binnen tien minuten kafte ze mijn Tiger in the Smoke*, wat dan weer wel lang genoeg was om herinneringen in me wakker te roepen aan de Oeschinensee, waar ik de tijger las tijdens een vakantie met mijn Damalige en heur ouders. Ik zat op een rots, aan de kant van het baantje, wat zou betekenen dat mijn Pensum voor die dag uit niet meer dan een meter of honderd heeft bestaan.** Ik had wel eens dagen in mijn bergwandeljaren, waarop ik niet vooruit te branden was, hetzij vanwege lichaam wil niet, hetzij door een boek, in welk laatste geval ik met de wetenschap van vandaag zou willen spreken van een leeshongerklop. Moet eind jaren tachtig geweest zijn, misschien wel '88, de allereerste keer dat ik in CH was.***
En herinneringen aan het boek zelf, de cóntent om zo te zeggen, met de wetenschap van vandaag, al waren dat er maar weinig, erg weinig.**** Het speelde in Londen, dat weet ik nog, het was mistig en er kwam een ontsnapte crimineel in voor, van wie ik me dan weer wel heel duidelijk herinner te hebben gedacht: 'Dat lijkt wel een existentialist! En dat in een Engelse salondetective uit de jaren '50!' Ja, precies dat dacht ik. Sartre meets Agatha Christie. Ik las het niet dáár aan de Oeschinensee in één keer uit - ik heb het ook nog op de keuken-hoekbank in ons chalet zitten lezen - maar lang heb ik er niet over gedaan. Het was een fascinerend boek. Later, veel later, toen computers en internet gemeengoed waren geworden, las ik een recensie, of een citaat uit een recensie of uit een interview of autobiografie - een bekende Engelsman, wiens naam ik nochtans vergeten ben, Julian Symons misschien***** heeft over Tiger gezegd dat het een fenomaal boek was, binnen een voor het overige terecht vergeten oeuvre. Hetzelfde is ook eens - waarschijnlijk meer dan eens - gezegd over E.F. Benson's As We Were. Nog altijd actueel, leesbaar, that sort of thing, andere titels maar matig. As We Were is dat overigens niet, nog altijd leesbaar. Niet lang geleden vond ik een stevige paperback-editie van het boek - mijn ouwe blauwe Penguin is zoek, waarschijnlijk bij het oud papier gezet in een opruimbui - en ik kan U zeggen, het tijdloze As We Were is alleen voor doorgewinterde Anglofielen nog om door te komen, (zoals ik er een weet te wonen in Overijssel, omdat hij eens helemaal naar hier kwam reizen om een eerste druk van Roald Dahl's Charly and the Chocolate Factory in te zien. Bleek niet de ultieme First Edition te zijn die hij zocht, maar hij nam hem toch. Of ik ook nog andere first editions had, vroeg hij nog. Had ik wel verwacht. Vragen ze altijd, als ze eenmaal aan huis zijn. Staan nog boven, in dozen, moet ik nog uitzoeken, blijf kijken op de website, zeg ik dan maar).
Een ander boek schoot me te binnen toen ik deze drie tegenkwam:

Ik kon noch op de auteur, noch op de titel komen, iets met My Newport, ik wist alleen nog dat het om een bruin gebonden boek ging met zwarte letters op de band uit het begin van de vorige eeuw. Het stofomslag ontbrak. Ik wist ook nog dat ik het gekocht had in een antiquariaat in Amsterdam in de tijd dat we woonden aan de Aalsterweg, de tijd van Age of Innocence+ en ik wist dat ik het niet meer had. Ik heb mijn huizinge es wit en leeg gewild en toen is er veel aan de straat beland. Euwig sund, zeg ik nu.

Het moet wel haast This was my Newport van Maud Howe Elliot geweest zijn++. Ik heb het niet gelezen. Hoe ik ooit achter het bestaan van Newport gekomen ben, kan ik me bij God niet herinneren. Niet via prentbriefkaarten, denk ik, ook niet vanwege Age of Innocence+++, eerder via de TV, misschien een boek over het stadje, ik weet het niet, ik herinner me in elk geval beelden van villa's, villa na villa, de Newport Mansions langs de kust.
R.I. staat voor Rhode Island, om het te onderscheiden van zeker 10 andere Amerikaanse stadjes met dezelfde naam.

* Margery Allingham
** deze gevolgtrekking is historisch incorrect. Ik weet vrijwel zeker, dat ik in mijn hele leven maar één keer het baantje genomen heb naar de Oeschinensee, hoewel ik er vaak zat geweest ben, en dat was niet toen
*** gelogeerd in Frutigen.
**** echt bar, bar weinig. Wat heeft het voor zin, dat lezen?
***** niet waarschijnlijk. Overleed in 1994
+ Daniel Day Lewis en Michelle Pfeiffer
++ 1944, wat later dus
+++ welk boek ik na het zien van de film overigens wél gelezen heb