Arnold Bennet

Wij voetbalden al voordat in de jaren twintig van de vorige eeuw onze nog altijd bestaande voetbalverenigingen werden opgericht - tijdens de Eerste Wereldoorlog namelijk, daartoe aangezet door Belgische vluchtelingen en hier ingekwartierde soldaten van elders; als ik tijd heb, ga ik er de couranten eens grondig op nalezen - en lang voor ons deden de Engelsen het al. Arnold Bennet speelde het al rond 1880. Zijn biograaf* citeert uit H.K. Hales: Autobiography of the Card. Nocker is Bennet:

A dusty wasteland in the twilight. A mob of shouting footballers. Two tin cans or two piles of coats for the goal. And Nocker, his ungainly figure screwing itself up for the big dash. No elegance. Coat and hat laid aside, long trousers tucked into boot tops for greater freedom, shirt-sleeves rolled up in fighting style. The ball comes towards him. He gets it, fumbles at first - and then is off. Bricks und rubble litter the uneven ground. His heavy feet plough their way through, dust spurting up as he runs. 'Come on Nocker!' we yell from the centre of the pitch. 'Shoot!' The left foot swings back, the small ball flashes goalwards. Then the disdainful Nocker shuffles back to his place. He has scored a goal. He is no longer the despised, studious bookworm, but an athlete.**

Een andere bezigheid blijkt evenmin van gisteren:

Soon after settling in at 6 Victoria Grove, he asked and was given the Marriott's permission to conduct from that address a postal business in second-hand books which he had started in his Hornsey lodgings. He issued two catalogues from Chelsea, entitling them 'Books for Bibliophiles', with items mostly priced under ten shillings.***

* Reginald Pound. Je zou het hier niet zeggen maar het is taaie lectuur. Ik bewtijfel of ik er de achterlijn van haal
** p. 56
*** p. 80