Tamboer-maître-stok

In 1972 besloot onze gemeente om de subsidiëring van de muziekverenigingen een wat meer solide grondslag te geven. Tot dan toe ontvingen ze jaarlijks een vast bedrag dat volgens B&W niet was gebaseerd op enig degelijk criterium. Dat moest anders. 
Nu was het zo dat er op het gemeentehuis jaar in jaar uit een advies op de mat viel van de Stichting Overkoepeling Nederlandse Muziekorganisaties (SOMNO) waarin precies stond hoe je je lokale muziekleven verantwoord kon financieren en dat jaar besloot men die jaarlijkse aanbeveling eens wat zorgvuldiger te lezen.

Wie dacht dat het hier ging om een op slinkse wijze ingestoken bezuiniging - en ik hoor het u denken! - die vergist zich. Want wat gebeurde? De subsidies stegen! En niet zo'n klein beetje ook! Ze verdubbelden zowat, van 5570 gulden naar 10.685 gulden! 

Niet dat de verenigingen zomaar wat konden doen met het geld, mocht u dát soms denken. Integendeel! De municipale monitoring loog er niet om. De verenigingen kregen 75% van het subsidie voorgeschoten en moesten, om het restant uitbetaald te krijgen, een hele waslijst aan verantwoordingsstukken indienen. Een daarvan was de zogenaamde 'nominatieve ledenlijst'* bevattende 'naam, adres en geboortedatum van de werkende leden met vermelding van het instrument dat ieder lid bespeelt.' Interessant is hier het begrip 'werkende leden'. Omdat het niet aannemelijk is dat werklozen geen lid mochten zijn van de vereniging moet dat 'werkende' waarschijnlijk geinterpreteerd worden als 'instrumentbespelende', een hypothese die wordt gestaafd door een tweetal verstekelingen op de lijst van de Hapertse harmonie Kunst Adelt: 

Over hun werkzaamheid had de gemeentesecretaris zo zijn twijfels. Zie maar wat hij schrijft:

Ik hoop intussen en u waarschijnlijk met mij, dat vakbroeder Eliëns en zijn opvolgers goed gewerkt hebben opdat er bij het niet meer zo verre 100-jarig bestaan een mooi boek van de persen rolle.
De tamboer-maître was overigens J.A. van Eek, Dalem 11. Hij werkte met de 'tamboer-maître-stok'.


* in tegenstelling misschien tot een anonieme?

Donkere kamer (kroniek van een beweging)

Drie open perssinaasappeldozen schoten erover. Ik bedoel, daar had ik geen plek meer voor, anders dan in de kelder, normaal gesproken wel zowat de laatste plaats waar ik boeken neer zou zetten. Nu moest het wel, de fotograaf kwam, alles moest aan de kant. Later werd het open huis dus liet ik ze maar staan en toen vond ik het ineens zo lekker om alles aan de kant te hebben dat ik ze er eigenlijk helemaal niet meer uit wilde halen. Maar ja, ze moeten verkocht en dat kan niet vanuit de kelder.

Het viel niet mee om ze er weer uit te krijgen. Veel ruimte is daar niet. Mijn meter hangt er, er lopen leidingen, er hangen kastjes en laatstelijk zijn er ook nog mijn oude reiskoffer, mijn boorhamer, mijn decoupeerzaag, mijn koelbox en een bananendoos vol schoenen beland. Aan spijkers hangen tassen, aan een waterkraan mijn rugzakken. Het was dus even draaien en keren en als ik dan zo moeizaam sta te schuifelen met zo'n doos valt mijn oog steevast op een rug of titel die gelezen, gecheckt of herinnerd wil worden. Het is net als met het fietsen met lege bananendozen, ik heb er heel wat moeten halen de jongste tijd. Altijd als je één of twee van die dozen op je stuur hebt liggen en je handen dus niet vrij hebt, begint er ergens iets te jeuken, je neus, je rug of iets tussen de haren op je hoofd.

Enfin, deze keer was het Damocles zijn donkere kamer. Het verbaasde me dat ik het boek nog niet had weggedaan. De door velen en ook door mij zeer bewonderde Hermans is wat over de datum. Toon ook hoor. Maar ik herinnerde me ineens dat op deze toch wel íemand had gereageerd en toen ik mijn mailbox erop nakeek bleek dat inderdaad te kloppen:

Zoals U misschien weet zijn er verschillende (10?) versie's van deze druk, er zijn vele verborgen herdrukken van de 10de druk. Ik ben op zoek naar exemplaren die ik nog niet heb. Aan de foto te zien, denk ik dat ik deze uitvoering heb, maar wil nog het volgende checken: is dit exemplaar ingenaaid in katernen met wit garen (klopt dat?)?, geen ISBN nummer en staan de letters van de titel op de zg franse pagina (de eerste pagina) ongeveer op 19 mm van de bovenrand gedrukt? Mocht het anders zijn, dan hoor ik het graag, en wil ik het boek graag hebben.

Het lijkt wel filatelie. Ik heb het maar niet eens gecheckt. Het boek kostte twee hele euro's. Dan kom je het toch zeker zelf ff checken.

De Zusters Makelaressen (kroniek van een beweging)

Het hangt een beetje door. In de hoek bij de hal. Al jaren. Zou iets met stro of riet te maken hebben. De makelaar alludeerde er op en van de week ook het maffiose kleine kereltje dat kwam vragen wat mijn huis moest kosten. Er was iets met stro of riet. Wat weet ik weinig! De scheur heeft te maken met de luifel. Daar trekt de regen in en in de winter als het vriest en het volk met vakantie gaat, begint het hele gevaarte te werken, beweging die zich meedeelt aan de binnenmuur die niet volgen kan. Stelt niks voor, il sait pas danser, c'est tout, ik heb het van een c o n s t r u c t e u r die vijf minuten kijken afrondde naar une heur ex BTW. Misschien is de hele beweging daar wel mee begonnen, met die inconsequente scheur, wat weet ik wat mij beweegt, had ik het van de week met Olga niet over het verschil tussen 'reden' en 'excuus'? Ze verzamelt geraamtes, doet of ze verliefd is maar aast op het mijne, in Namibië schijnen ze los langs de weg te liggen. Ik hou me maar vast aan de slaapkamervloer, die is kaarsrecht.

Maandag de g e l e e r d e van de tegenpartij. Weer een weekend naar de kloten. Mijn huis kost me 7.000 euro en 2 weekenden. Belt de makelaar. Of ik het niet zelf wil doen. Nee. Vanwege vakanties kan ze moeilijk weg. VANWEGE VAKANTIES KAN ZE MOEIELIJK WEG! De collegae benne op vakantie! Ik dacht niet dat ze vakantie hadden! Op de website hebben ze geen vakantie! Ambtenaren hebben vakantie, de Zusters Makelaressen niet!

Van de week bedacht ik: de mate waarin mensen hangen aan vakantie is omgekeerd evenredig aan de zinVOLheid van hun bestaan dan wel evenredig aan de zinLOOSheid ervan. Heb ik het goed? Vakantie kan alleen bestaan tussen woestijnen. Het volk van Israël in Frankrijk! Ik leef niet om mammoets te vangen, ik vang mammoets om te leven.

Aangestraald

Wie dacht dat de Heilige Maagd genoeg licht van zichzelf uitstraalde, vergist zich:

De Maagdelijke uitstraling is ongetwijfeld van een heel andere aard. Ik zou dat niet meer weten.

Het gaat hier overigens over Luyksgestel, waar de N.V. de Bont van Hulten de Maagdelijke woonstee bouwkundig kwam onderzoeken en de N.V. deed dat grondig en eerlijk:

De aanstraling van de lokale bevolking geeft geen rooskleurig beeld: zes jaar lang geen cent geofferd...

Verten (kroniek van een beweging)

Hoe ver van m'n werk?

Hoe ver van 'n Albert Heijn?

Hoe ver van het archief?

Hoe ver van de Cartierheide?

Hoe ver van 'n friettent?

Hoe ver van de boekenmarkten?

Hoe ver van 'n sportschool?

Ach, hoe ver helemaal.

Hoe ver naar de vrijheid!

Hoe ver van het einde!

Moenen metter eender oghe (kroniek van een beweging)

Gisteravond was ik op een verjaardagsfeest. Ik had bloemen voor de jarige en zij gaf me koffie en kruisbessentaart. Ik paste nog net in de kring, op een keukenstoel bij het raam. Nadat ik had vastgesteld dat mijn entree het gesprek niet minder levendig had gemaakt, zakte ik wat onderuit, keek de kamer rond en besloot om maar eens op mijn gemak te gaan luisteren naar wat een mens zoal bezighoudt in tijden dat hij niet is gepreoccupeerd met tweekamerappartementen, servicekosten en de windrichting van het balkon.

Dat bleken zo'n tien à twintig dingen te zijn, op een enkel privaat probleempje na publiek van aard en samen te vatten als: de banken.

De bankman is de nieuwe duivel. De overheid bakt er niks van, politici, aannemers en autoverkopers zijn evenmin te vertrouwen en natuurlijk is er die eeuwige Europese Unie maar de opperaanstichter, het meesterbrein achter alle aardse ellende is hij. Zoals hij ooit Mariken in het verderf stortte, zo deed hij het ons in 2008, is hij niet opgehouden dat te doen anno nu (wie dat soms dacht) en zal hij het blijven doen tot in alle eeuwigheid, dan wel tot aan het moment waarop hij ook het klimaat dermate zal hebben verkloot dat er op deze onze aarde geen leven meer mogelijk is.

De jarige vroeg me of ik iets anders wilde drinken.

- Doe maar een wijntje, antwoordde ik en dacht aan het huis waarin ik nu nog woon, aan de twee delen van het dagboek van Virginia Woolf en aan de brief van de SNS-bank daartussen.

- Rode of witte, vroeg ze.

Ze hebben me gevonden op het www en bieden me tien jaar vast tegen 1,9%.

- Witte graag, antwoordde ik tevreden.

F (kroniek van een beweging)

Mijn energielabel is een F. Het valt daarnet in de bus. Je moet er een hebben om je huis te verkopen, de koper heeft het recht te weten in welk tempo je bezig bent het klimaat naar de kloten te helpen. De tempi lopen van A tot G en een F - dit voor de kleurenblinden - onderhoudt een ferm tempo. De A is een slak, de G de wereldkampioen tijdrijden.

Maar goed dat ze niet weten dat ik vanuit dit F-huis dertien jaar lang diesel heb gereden.

De 14 (kroniek van een beweging)

Om half zes belde de makelaar. Precies om half zes. Had van mij wel een paar minuutjes later gemogen. Als je open huis hebt van half vijf tot half zes en je belt exact om half zes om terug te koppelen dan wek je toch wel een beetje de indruk dat je een bel hebt geluid en de geinteresseerden de deur hebt gewezen omdat je naar huis wilt. Zou ik ook willen natuurlijk maar ik ben geen makelaar, Een makelaar moet overwerken. Dan buiten maar even een sigaretje gerookt. Stel dat zich laatkomers hadden gemeld? Ik ben meteen naar de friettent gegaan, ik had ze niet kunnen opvangen. 

Een goed open huis, zei ze. Dat klonk dan wel weer goed. Een goed open huis. Alsof ze aan de orde van de dag zijn en dit de moeite waard was, 8 op een schaal van 10. 15 geinteresseerden. Later bleken dat er maar 14 omdat ik Hanneke gevraagd had te spioneren en dat heeft ze gedaan. Ik kom voor mijn dochter, had ze gezegd. Dat moet je hebben. Hanneke bevestigde: het was een goed open huis. Op de ruime zolder stonden er al te overleggen hoe ze hem zouden inrichten. Dat moet je hebben. De 14 hebben tot maandag 12 uur de tijd om een bod uit te brengen of anderszins te reageren. Degelijke procedure, mijn weekend naar de kloten maar clever selling.

14 is een mooi getal. Zegt iedereen. Dus ik denk wel dat je kunt zeggen dat de heilige Jozef zijn werk aan het doen is. Ondersteboven in de aarde steekt-ie, met zijn gezicht naar het huis, precies zoals het volksgeloof het wil. 

In de aarde, voetstuk naar boven

60 (kroniek van een beweging)

Ada werd 60. Je geeft het 'r niet. Ze gaf ons fruit en wijsheid: jaja, we worden het allemaal, sommigen halen het niet eens. En wij: jaja, wat je zegt, we worden het allemaal, van harte, sommigen halen het niet eens.
Om half vijf vertrok ze, in d'r regenjas op deze opnieuw tropische dag, ons cadeau onder de arm. Omdat ik door het open huis nog niet naar huis mocht en me op het werk niet concentreren kon, heb ík de slingers maar opgeruimd.

Ook nog 4 sets gepingpongd met Eva in the meet@city hall. Alle 4 gewonnen. Omdat ze het warm kreeg en niets uit kon doen, zijn we na de 4e set gestopt, anders had ik nog wel even door gewild.

Thai- of Griekenland (kroniek van een beweging)

Zegt mijn collega: ik leef niet om te werken. Gevolgd uiteraard door de omkering. Hij was op reis geweest naar Thai- of Griekenland, daar wil ik vanaf zijn, was daar een vrouw tegengekomen en die vrouw had hem verteld dat ze haar baan in Nederland had opgezegd, haar huis in idem had verkocht en was vertrokken naar dus, Thai- of Griekenland. En daar had ze mijn collega de ogen geopend. Zij leefde niet om te werken. Evenmin om met mijn collega het bed te delen, overigens.

Hoe stelt u zich iemand voor die leeft om te werken? Een jonge kerel in pantalon en hemdsmouwen? Op bruine leren schoenen rennend door de Londense of Eindhovense, daar wil ik vanaf zijn, binnenstad? Laptoptas om de schouder geslingerd en een i-phone permanent aan het oor? Ongetrouwd, nooit thuis in 't appartement, veel in auto's en  op kantoren? Zoiets? Jong, maatpak, lease dit, lease dat, 60- tot 80-urige werkweek, geld, geld, geld?

Zo iemand is mijn collega niet. Bij lange na niet. Nooit geweest ook. Wat kan-ie dan in hemelsnaam bedoelen als hij zegt, ik leef niet om te werken?

Ik lag daar aan te denken vannacht. Het was warm, geen zuchtje wind, muggen, open huis vandaag dus slapen ho maar. En ik denk dat ik weet wat-ie bedoelt. Dit namelijk: ik ga het restant van mijn gedwongen en maatschappelijk beschouwd volslagen zinloze verblijf op de arbeidsmarkt voor mezelf in elk geval niet nog verder vergallen door hard te gaan werken.

Ik leef niet om te werken. Ik hang rond om te leven.

1, 10, 100 (kroniek van en beweging)

Je gaat nadenken, voor je het op een zuipen zet. Ineens zie je Dione de Graaf  op een stationnetje in Zwitserland om te zeggen dat de avonduitzending van de tour op punt van beginnen staat. Na de reclame. En je denkt: dat je dat gehad hebt, Mart Smeets, die tafel en nu zij. Net als voetbal. Al jaren geleden genoeg van. Of Zwitserland, for that matter, sinds juli 2006, krèk 10 jaar geleden. Gooide mijn schoenen ter plaatse in de kliko, reed met een rotvaart naar huis en las Brideshead. Drie dagen op de bank. Al zit ik er wel over te denken om weer eens terug te gaan. Postzegels, prentbriefkaarten, dat soort dingen. Boeken ook, dat heb ik wel gemerkt de afgelopen weken, helemaal overheen, in mijn nieuwe domicilie wil ik er niet meer dan 100, mijn lifelong kernbestand, so far. Mensen ook, beken ik maar, wat die betreft zeul ik mijn hele leven al niet meer dan een kernbestand met me mee en dan bedoel ik geen 100. Huizen ook, natuurlijk, was te denken, elke 10 jaar zowat over 1 heen. De vraag is: haal ik mijn einde in het volgende? Zou ik wel eens willen, eerlijk gezegd.

Aardappelziekte

In 1845 brak overal in Europa de aardappelziekte uit. Overal misoogsten, overal niks te eten, overal armoe en ellende. In Ierland emigreerden in die tijd 2 miljoen mensen naar Amerika. Ook wij bleven er niet van verschoond. Ook hier koorts en honger alom. Jan van Dingenen schrijft erover in ons komende jaarboek. Noteer het maar vast in uw agenda: derde dinsdag van november, Jaarboek Pladella Villa, aardappelziekte.*
De Franse geleerde Anselme Payen deed onderzoek naar de ziekte. Doet mij een beetje denken aan de biologie-practica op het ouwe Rythovius. Ik vraag me af of de wetenschap ook van hem verlangde dat hij er tekeningetjes van maakte.

De schimmel der aardappelziekte.

De Comptes rendus van het Fransche Instituut Nov. 1847, bevatten het volgende over het besmettend vermogen van het schimmelplantje, Botrytis infectans, van de aardappelziekte. Payen sneed verscheidene gezonde aardappelen door, holde ze uit en vulde ze met de korrelige massa van de zieke schil van andere knollen, bond de stukken te zamen en legde die op eene warme plaats (15° a 18° Celsius). Na 10 dagen was de gemaakte holte der aardappelen met eene witte schimmel bedekt; in allen had zich de Botrytis met nog twee andere schimmelsoorten ontwikkeld. De vruchtaanzetting vertoonde zich eerst later; de kleine zaadjes barsten dikwijls in het water, eene korrelige stof nalatende, welke gelijkvormig was aan de, in de schimmel voorhanden zijnde stoffen en welke de schrijver voor het eigenlijk werkende deel der aansteking houdt. Om zich van deszelfs werking te overtuigen, koos hij 8 anders gezonde aardappelen van verscheidene soorten uit, sneed deze door en holde de eene helft een weinig uit; in twee dezer aardappelen bragt hij een weinig van de vermelde schimmel, in twee andere eene gelijke hoeveelheid met de punt eener naald uit de ziekgeworden vrucht van de tomate (Solanum lycopersicum), de vier laatsten eindelijk zouden tot vergelijking dienen, en bleven onaangeroerd.

Elke aardappel werd, nadat de helften aan elkander waren gebonden, in een afzonderlijk glas gedaan met eenen stop gesloten. Na 5 dagen was de Botrytis van de tomate reeds 5 streep diep ingedrongen, terwijl die, welke uit den aardappel ingeënt was, zich nog niet zoover verbreid had. 6 dagen later was in beide gevallen de geheele knol van schimmeldraden doordrongen, zonder dat er eene verrotting te bemerken was. De stijfsel was verdwenen, de stikstof houdende en vette (?) stoffen in eene roodbruine korrelige stof veranderd; de aangedane plaatsen verhardden bij het kooken enz. Bij drie was de oppervlakte van de uitgeholde plaats met eene bedekking van schimmel (de Botrytis) overtrokken; de vierde aardappel vertoonde slechts enkelde schimmelplekjes. De 4 niet met de Botrytis in aanraking gekomene aardappelen waren onveranderd.

De schrijver besluit daaruit tot eene besmetting der schimmelsporen (zaadjes) door wind, regen enz., welke of op de planten of terstond bij de knollen komen, zich daar plaatsen en, door endosmose opgenomen worden. Haar invloed op de ontbinding van koolwaterstof en stikstofhoudende verbindingen schijnt de schrijver des te natuurlijker, daar ook andere quaternaire verbindingen zulke ontbindingen bewerken.

* verkrijgbaar op de gebruikelijke verkooppunten. In hetzelfde artikel ook de langverwachte oplossing van het raadsel van de extreem hoge sterfte in de gemeente Hoogeloon c.a. in 1858. 56 mensen dat jaar! Ga het lezen!

Orion in het knollenveld. De straatnamen in de Hapertse Raepewijer

Op 16 augustus 1970 stelde de raad van de gemeente Hoogeloon c.a. het bestemmingsplan ‘De Raepewijer’ vast. Het plan was feitelijk een gedeeltelijke herziening van het eerder vastgestelde uitbreidingsplan ‘Kom Hapert’. Klinkt niet zo groot, ‘gedeeltelijke herziening’ maar het ging bij deze nieuwe wijk om een uitbreiding van formaat.
Uit de stukken blijkt dat de naam ‘Raepewijer’ moest herinneren aan het voormalige agrarische karakter van het gebied. De exacte betekenis van het woord wordt niet gegeven. Ik weet het niet helemaal zeker en wie het weet mag het zeggen maar ik zou denken dat ‘Raepewijer’ een sjieke naam is voor... knollenveld.
Al eerder dat jaar was men in het gemeentehuis aan het nadenken gegaan over de straatnamen in de nieuwe wijk. Het ging om twaalf straten en de gedachten gingen uit naar het thema ‘hemellichamen en sterrenbeelden’, een eind verwijderd weliswaar van de boerentraditie maar passend bij een moderne, twintigste-eeuwse wijk. Ambtenaar van de Burgerlijke Stand Hoskens kreeg opdracht zich in de materie te verdiepen.
Op 6 februari was hij eruit. Een lijst met 25 hemellichamen lag ter tafel waarvan er vijftien de voorkeur genoten. Welke dat waren is niet meer te achterhalen. Het doet er ook niet toe want toen de shortlist van vijftien twee weken later werd behandeld in de gemeenteraad, ging het mis.
Het raadslid De Wal was van mening dat hemellichamen en sterrenbeelden niet pasten in ons dorp, hoe hip ze ook waren. Dat soort straatnamen hoorden in de stad, ‘omdat men aldaar door de voorraad historische straatnamen heen is’. We moesten het doen zoals we het in de Molenwijk hadden gedaan. Daar waren de straten genoemd naar onderdelen van een molen, wat logisch en natuurlijk was, want er stond er een. In de Raepewijer moesten we dus gaan voor straatnamen die waren afgeleid van het ‘destijds agrarische karakter van deze streek’. En als het college daar niet voor voelde dan moest het volk worden geraadpleegd maar asjeblief geen planeten en sterren. Met planeten en sterren bracht je de bewoners in verlegenheid. Stel dat je woonde in de Raepewijer en er werd je gevraagd naar je woonplaats, dan moest je dus zoiets antwoorden als “ik woon in de Gemini in de Raepewijer”.
Burgemeester Wouters was het om het even. Als de mensen maar een ‘nette straatnaam’ kregen. Hijzelf had een lichte voorkeur voor historische namen. Als je die liet terugkomen in de straatnamen stelde je de historie als het ware een klein beetje veilig voor de toekomst. 

De raad reageerde terughoudend dus stelde de burgemeester voor om de hemellichamen terug te nemen en iets nieuws te verzinnen. Maar wethouder van der Heijst verzette zich daartegen. Hij wilde de hemellichamen niet zomaar laten ‘kelderen’ en vond een medestander in zijn collega Van Hoof. Wat De Wal beweerde was onzin. Hemellichamen pasten net zo goed in een dorp als in de stad. Hij wilde dat er gestemd zou worden voordat het voorstel zou worden teruggetrokken.

Aldus geschiedde, met dit resultaat: een overgrote meerderheid koos voor de historie maar als het college erop stond dan mochten het ook wel hemellichamen worden. Ze vonden het stiekem wel iets hebben, die hemellichamen.

Niettemin beschouwde het college de hemellichamen als gekelderd en ging het broeden op historische namen. ‘Helemaal voor niets gewerkt’, noteerde de gemeentesecretaris op het raadsvoorstel.

Om niet nog eens het risico te lopen voor niets te werken, kwamen burgemeester en wethouders in het nieuwe voorstel met een drietal opties. De gemeenteraad moest dan zelf maar kiezen.

Bovenaan op het lijstje stonden, toch weer, de hemellichamen en sterrenbeelden: Planetenlaan, Orion, Melkweg, Boogschutter, Libra, Corvus, Mira, Zonnehoek, Schorpioen, Steenbok, Pluto, Neptunus, Mars, Saturnus, Jupiter, Venus en Halve Maan.

De tweede optie luidde: ‘gebruiksvoorwerpen enz. rond de boerderij’: Kouter, Rister, Voorschaar, Ploegbalk, Haamklippel, Trog, Standvink, Rakelhout, Stoof, Boterstand, Spinnewiel, Zeisboom, Dorsvlegel, Karrewiel, Wan, Gaffel, Zicht.

Of de raad kon kiezen voor: ‘namen van onkruidplanten en namen gebonden aan het gebied Raepewijer’: Boterbloem, Ganzetong, Scheerling, Paardebloem, Driesbloemkes, Distel, Herik, Hoefblad, Melkdistel, Akkerwinde, Melde, Wilgebloem, Zonnedauw, Herderstasje, den Hurk, de Schutsboom, Kerkeveld.

Optie 3, het onkruid, kwam niet eens door het vooroverleg* zodat alleen nog de sterrenhemel en de boerderij overbleven. De laatste won het uiteindelijk met 6 tegen 4 stemmen. Een keuze, zij het nipt, voor traditie en degelijkheid en tegen moderniteit en stadse fratsen. Exit hemellichamen en sterrenbeelden.

Een tijdlang gebeurde er niets. Of niets: het knollenveld werd bouwrijp gemaakt, er werd begonnen met de bouw van de eerste 25 woningen en de toekomstige bewoners werden geinformeerd over de namen van hun straten. Een van hen was de heer Menting, leraar te Veldhoven.

Menting was meegedeeld, dat de straat waarin hij zou komen wonen de naam ‘Trog’ had gekregen. ‘Deze naam’, zo liet hij weten aan de leden van de gemeenteraad, ‘klinkt mij beslist niet prettig in de oren. Wetende de betekenis van Trog** doet mij het verzoek tot u richten een andere naam te kiezen voor het modern opgezette plan van Hapert en uw raadsbesluit te herzien.’ 

Als het aan Menting lag, ging niet alleen de trog maar de hele boerderij eruit. Dat kon je een mens toch niet aandoen? Ik woon in de Trog in de Raepewijer... Had de raad destijds niet gedacht aan hemellichamen? En waren die niet veel leuker dan haamklippels, kouters en risters? Waarom daar niet alsnog voor gekozen?
Menting kreeg zijn zijn. Op 21 december besloot de raad, unaniem en zonder veel omhaal tot hemellichamen en sterrenbeelden. Volgens de Kempenaer had de burgemeester nooit veel opgehad met de agrarische gebruiksvoorwerpen en had het raadslid De Wal er nooit voor gekozen als hij had geweten wat er uit de bus zou komen...

Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. De nieuwe en definitieve namen luidden: Planetenlaan, Venus, Mira, Jupiter, Saturnus, Orion, Mars, Neptunus, Pluto, Melkweg, Boogschutter, Wega, Libra, Mercurius en Corvus.

De Trog werd uiteindelijk de Orion.***

* Het is echter nooit helemaal vergaan. Een aantal van de hier voorgestelde namen zou een paar jaar later alsnog gebruikt worden in de wijk De Hoeven.
** Van Dale: ‘etensbak voor de varkens’.

*** Dit verhaal verscheen eerder in het jaarboek-2015 van Pladella Villa.

Ruime woonkamer

Als je dit ziet...

... dan moet je toch toegeven dat deze ruime woonkamer iets weg heeft van een andere kamer, in een ander huis...

... een huis in Hapert. Al noemen ze het daar geen woonkamer...

IK VERKOOP MIJN HUIS!

Al sinds de verjaardag van mijn zus niet meer hier geweest, zie ik.

Nou, dat had een reden.

Deze namelijk:

IK VERKOOP MIJN HUIS!

Kijk hier en zegt het voort!


mijn huis