In het licht van de eeuwigheid

Ik kan niet plannen. Ik maak voortdurend dubbele afspraken. Of ik spreek dingen af waar ik helemaal geen zin in heb. Duurt nog drie weken, denk ik dan, ik red me er wel uit. Wie dan leeft, wie dan zorgt.

Natuurlijk is dit niet het echte probleem. Zo'n care-free tiep ben ik helemaal niet. Het echte probleem ligt dieper. Het echte probleem is echt een probleem. De verwoording hierboven dient alleen maar om een niet zo modieus, reëel gebrek, salonfähig te maken. De keiharde waarheid is dat ik geen nee kan zeggen, never nooit nie. Ik ben zo assertief als een badspons. En daar kun je vandaag de dag gewoon niet meer mee aankomen. Vin ik zelf ook! Tijd voor hulp. Tijd voor een beetje coaching. Hóóg tijd. Vin ik zelf ook! Aan het volk van Bladel heb ik beloofd om alle woensdagavonden op de heemkamer te zijn en nou beloof ik vanavond aan Ingrid om aanstaande woensdagavond naar Den Bosch te komen omdat het daar door drukte en omstandigheden even niet van gekomen is. De familie S. heb ik een coherent en steekhoudend verhaal beloofd over onze lokale geschiedenis, dat ik vanwege drukte en omstandigheden die ik had kunnen en hád voorzien, niet afkrijg. Vrijdag ga ik naar de begrafenis van mijn tante, hoewel ik op het werk de enige ben die nog over is (niet op vakantie is, bedoel ik, niet nog in leven of zo). Voor 21 september moet er een geupdate historische rondwandeling (probeer daar uw hoofd maar eens omheen te krijgen: een geupdate historische rondwandeling) door Bladel te zijn. Voor dementen. Iemand moet al een beetje na gaan denken over de begroting van volgend jaar en bij gebrek aan enig financieel vernuft in de hele, hele verre omgeving heb ik beloofd om dat dan maar zelf te doen, hoewel ik er vollédig van verstoken ben. Mijn oom die nog wel leeft, heb ik een exemplaar van het jaarboek met het verhaal van Karel van Heijst beloofd; het staat waarschijnlijk in de editie van 2011 waarvan we er... geeneen meer hebben. Bij Abdullah zou ik gaan eten, een dove Armeniër zou ik waarschuwen als we bij halte Turfweg zouden zijn (is gelukt, al had ik er nog nooit van gehoord; blijkt tussen Veldhoven en Steensel te zijn); mijn medecursisten dat we morgen wel wat eerder kunnen beginnen waardoor ik in de spits met de trein naar Breda moet (duurder en drukker); verschillende meisjes dat ik met ze zou trouwen (kleuterschool). Had juffrouw Sjan me maar nee leren zeggen in plaats van met rechts te schrijven. Jong geleerd is oud gedaan, hing er nota bene aan de muur! Maar ja, we konden nog niet lezen hè. En juffrouw Sjan deed niet aan coaching, dat kenden ze toen nog niet.

Het is niet anders. Ik krijg het n-woord niet uit mijn strot. Coaching en wonderen daargelaten, zal ik ermee moeten leren leven. Steeds weer de stress van die onvervulbare beloften, het negatieve zelfbeeld dat erdoor opgeroepen wordt, steeds weer het wegleggen van een goed boek omdat je je niet kunt concentreren vanwege die stress, steeds weer dat schrijven, schrijven, schrijven tot diep in de nacht omdat er weer eens een dilemma aan zit te komen.

Prijst u gelukkig, nee-zeggers!

Alleen één ding hè: ík kom in de hemel! En jullie hebben een hoop uit te leggen aan de ouwe Sint P.

"Jaaaah, maar de coach had gezegd..."