Op het heem komen wel eens twee vrouwen.
De een heet Helma, de ander Annie. Annie is niet jong, niet slank, niet fit, niet ter been. Als ze ons bezoekt, wordt ze gebracht door Helma. Helma knipperlicht dan de passagierskant van haar auto naar een plek pal voor de ingang, torst Annie naar binnen, plempt haar in de grote stoel, heur vaste plek, en zet dan buiten de auto in het vak.
Helma had ik veertig jaar geleden willen ontmoeten, Annie is het vleesgeworden symbool van die misser.
Twee woensdagen geleden kwam ze te spreken over mijn tante, die een paar dagen daarvoor was overleden. Ze had het gelezen in de krant.
"Mijn tante", zei ik.
Even keek ze in mijn richting, een heel klein beetje verrast dat ook ik wortels had in Bladel. Daarna hervatte ze het gesprek met Helma en de anderen.
Even dacht ik, een heel klein beetje verrast, dat ik als voorzitter zomaar zou kunnen besluiten om de grote zaal van ons etablissement voortaan te gebruiken voor experimentele en controversiële tentoonstellingen, verzorgd door homoseksuele Japanse en Chinese avantgardisten.
Kunstenaars, bedoel ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten