Doe ik ook bij u

Onlangs was ik bij een crematie. Niet voor het eerst natuurlijk en allicht ook niet voor het laatst maar deze heeft me wel aan het denken gezet.

De dienst duurde een eeuwigheid. Een katholiek had kunnen denken dat hij abusievelijk mét de overledene het eeuwige leven was ingegaan...  Meer dan anderhalf uur heb ik in de deuropening van de aula staan luisteren - want druk! - en toen was het nóg niet afgelopen. Een katholiek zou zeggen dat ik voor het zingen de kerk ben uitgegaan.

Waarom zo lang? Waarom zoveel woorden? Dat is wat ik loop te denken.

Ik denk dat ik het wel weet. Het heeft te maken met collectieven. De crematie die ik bijwoonde was behalve een saluut aan de overledene ook een manifestatie van de groep waarvan hij deel uitmaakte. Waarschijnlijk zijn uitvaartdiensten dat per definitie. En hoe groter de groep, hoe langer de dienst.

Mijn eigen begrafenis - want dat wordt het, naar het kerkhof met mij! Ik zal vooruit betalen - had ik graag kort gehouden. U hoeft er nog geen geld voor in de parkeermeter te gooien, zo kort. Riskeer het maar.

4 regels krijgt u van mij, meer niet. Vier. En in geen van die vier wens ik een bijzin of bijstelling aan te treffen! Nog geen komma! Het enige wat u bij mag stellen is uw mening over mij, naar beneden of naar boven, mag allebei, ik zal er niks van zeggen. U mag mij de hemel in prijzen, al is dat feitelijk niet nodig natuurlijk want daar ben ik dan al en u mag mij vervloeken. Maar wel in 4 regels. In 4 regels moet u het doen. En het zou desondanks fijn zijn als u zich er niet met een Jantje van Leiden van af maakte. Maak er wat van. Maak van de beperking een deugd. Rise to the occasion! Doe ik ook bij u, mocht uw uur eerder slaan dan dat van mij. 4 regels zal ik aan u wijden, meer niet. Vier. Maar ik verzeker u dat u ze gehoord had willen hebben.