maandag 20 februari 2017

Pagina 142

Ik wist dat het zou komen. Al toen ik het boek kocht. Misschien was dat wel de reden waarom ik het kocht. 
Het staat op pagina 142.

Uit de biografie van de schrijver A. Alberts*:

Het is nu genoeg, dat ik iedere lieve dag opnieuw van negen tot vijf achter een schrijftafel moet zitten om me bezig te houden met zaken, waar ik niet het minste belang in stel en die me steeds meer gaan tegenstaan. Voor mijn eigenlijke werk blijft mij hoegenaamd geen tijd over. Ik zie de maanden - en zo zoetjes ook de jaren - voorbijgaan, steeds met de wetenschap voor oogen, dat ik geen tijd heb en denkelijk geen tijd zal krijgen om ooit nog eens een archief te bezoeken, om ooit nog eens een geschiedverhaal te schrijven. Het eenige voordeel dat mij deze levenswijze biedt is het salaris. Men betaalt mij f 675,- per maand en ik zal niet ontkennen dat dat allerplezierigst is. Ik woon hier heel goed, ik heb een kamer aan de Keizersgracht, een kamer en een gracht, die ik overigens nauwelijks bij daglicht zie. Ik stap 's ochtends op de tram, dezelfde tram, die mij 's avonds omstreeks zes uur weer naar huis brengt. Dit bestaan heeft mij eigenlijk ten deele verdoofd. Ik betrap er mijzelf soms op, dat mijn onverdoofde helft met een haast onmenselijke belangstelling naar het ander deel kijkt en zich afvraagt: Hoe lang houdt hij het nog vol? Vermoedelijk vrij lang en waarschijnlijk steeds beter. Of laat ik liever zeggen steeds gelatener.

De biograaf spreekt van een "versplinterd zelfbeeld", de onverdoofde helft die de verdoofde observeert, en meent dat er sprake is van een "neurologische aandoening" die te maken zou hebben met een oorlogstrauma. Alberts verbleef drieëneenhalf jaar in Japanse interneringskampen.
Onzin natuurlijk. Ik lig 's nachts ook wel eens naar mezelf te kijken en wij zijn niet schizofreen. Het is evenmin te wijten aan het langdurig op kamers wonen, zoals hij even verderop doet. Waar haalt hij het vandaan. Alberts was kerngezond en ik ben dat ook. Het is gewoon... pagina 142. 



* Graa Boomsma: Leven op de rand.

1 opmerking:

  1. Toch fijn dat dit boek meer dan 141 pagina's heeft. Stel je voor, dan had je dit niet kunnen lezen.

    BeantwoordenVerwijderen