Referendum

Vorig jaar heb ik meegedaan aan de verkiezingen. Het jaar ervoor zelfs twee keer. Ik bedoel niet dat ik heb gestemd (dat ook) maar ik heb meegeholpen met het organiseren ervan, hier in Eindhoven bij de gemeente. Toegevoegd aan het Projectteam Verkiezingen.

‘Ik heb verkiezingscorvee’, placht ik indertijd te zeggen maar dat was niet zo, mijn deelname was geheel en al vrijwillig. Ik had genoeg van het mappen vullen, ik wilde wel eens wat anders. En het wás ook wat anders.

Ik kreeg 650 stembureauleden te managen. Never before en never after heb ik zoveel getelefoneerd! Terwijl ik altijd een hekel heb gehad aan de telefoon, het was mijn ding niet, mijn telefoon was een mond vol tanden, ik mailde liever maar onze stembureaupopulatie was grotendeels gepensioneerd, de telefoongeneratie. Ik moest wel.

En zie, ik kreeg er lol in en was met de dag moeilijker van een echte telefoneur te onderscheiden. Ik stelde me voor dat ze in de gang stonden voor hun aan de muur gemonteerde bakelieten telefoons en hoorde aan, informeerde, suste, wimpelde af, bracht slecht nieuws, kapte af of lulde breeduit in ’t Nederlands of Haperts, ik praatte om en haalde over, regelde zalen, parkeerkaarten, cadeaubonnen, van hogerhand gevorderde electorale snelcursussen en vervangende stempassen, allemaal per telefoon, voor alles had ik woorden.

Dat was toen.

Vandaag, een jaar na mijn laatste corvee, werd ik gebeld door mevrouw Cornelia Anderegg. Ze noemde me bij mijn voornaam. Ik had niet gehoord dat het een externe lijn was, ik zou het niet eens meer hebben geweten. Wanneer zou ze iets horen. Ik was verzonken in archiefzaken en had geen idee wie ze was of waarover ze het had. Zoals altijd dacht ik een collega aan de lijn te hebben die de procedure niet kende en belde om een dossier. Anderegg. Langzaam drong het tot me door. Anderegg, de nazate van de Bladelse dokter over wie ik geschreven heb in het jaarboek van vorig jaar, Cornelia Anderegg, al sinds mensenheugenis deel van de crew op Jurriaan Pels. Na een jaar van mappen vullen, stof happen en fysieke en mentale stagnatie, gingen de gordijnen weer open. Referendum!

Ik wist precies wat er aan de hand was: op 1 maart was ze per mail en per brief geinformeerd over haar voorlopige plaatsing op Jurriaan Pels en ze zou daar op de vijdag vóór het referendum, overmorgen, de definitieve en onherroepelijke bevestiging – van onze kant - van krijgen, maar omdat ze de brief per ongeluk bij het oud papier had gedaan en de mail drie weken na dato nog niet had gezien, had ze dat even niet scherp. En ik wist hoe het verder zou gaan: op vrijdagochtend zou de projectleider om half tien de kantoortuin inlopen en vragen of de definitieve plaatsingen al de deur uit waren en het enige op dat moment aanwezige projecttteamlid – een stagiaire meende ik te hebben vernomen - zou vragen: ‘moest dat dan?’ en nog voor de projectleider had kunnen antwoorden aan de telefoon hangen met Superbrein, de enige die bevoegd en in staat was om de variabelen van 650 stembureauleden úit de database en ín de mergebrief te krijgen; dat zou-ie thuis doen want op vrijdag werkte Brein altíjd thuis, stagiaire moest maar even wachten, alvast voldoende papier in de printer doen en er de wacht bij houden; ‘ik heb net opdracht gegeven’, zou het heten, twintig minuten later, ‘kun je het even checken?’ en zou blijken dat de variabelen dwars door de standaardtekst van de definitieve plaatsing liepen (‘Wie heeft die godverdomme veranderd?’); zou het drama zich nog twee keer herhalen en een middelgroot bos aan papier verspild worden vooraleer een stapel van 650 brieven ter couvertering en verzending naar de postkamer zou kunnen, waar de enige op dat moment aanwezige bediende met zijn broodtrommel onder de arm net de deur zou dichttrekken maar gelukkig begrijpen dat er wat van afhing en haast geboden was.

‘Dan hebben ze em morgen’, zou ze zeggen, ‘op zaterdag. Kunnen ze eerst nog even nadenken voordat ze op het allerlaatste moment afzeggen.’

‘Zaterdag hoort u het’, zei ik tegen Cornelia, ‘maakt u zich geen zorgen, u zit gewoon weer op Jurriaan Pels.’
En meteen daarna belde ik de stagiaire om me op te geven voor het avondcorvee op 6 april.