Buitendorpsen: Willem Wilmink

Gisteren in dode dichters almanak:

Textielstad

Het is het eindpunt van de trein,

bijna geen mens hoeft er te zijn,

bijna geen hond gaat zover mee:

Enschede. 

De burchten van de nijverheid

staan er nog her en der verspreid:

spelonken, hol en afgeleefd,

waar nu de wind vrij spel in heeft.  

Textielbaronnen van weleer,

hun jachtgebied bestaat niet meer.

Waar zouden ze gebleven zijn,

Van Heek, Ter Kuile, Blijdenstein? 

Hebben ze kinderen voortgebracht,

hebben ze hier nog nageslacht,

of koos dat snel een betere stee

dan Enschede? 

Krim, Berkenkamp, Sebastopol,

het is voorbij. De maat is vol.

Bijna geen heeft hier nog weet

van uw gelatenheid, uw leed.  

Dwars door het uitgeteerde hart

loopt nu de kale boelevart

met postkantoor en V&D.

O, Enschede, Enschede. 

Willem Wilmink

Het filmpje is beter.