Vandaag bedacht ik dat het misschien wel juist goed zou zijn als wij, mijn collega's en ik (gemeente, vast in dienst) elkaar op het werk zouden negeren. Niet ostentatief of geforceerd, nee, gewoon niet meer de hele dag door samen klitten in dat zitje bij de koffieautomaat, niet altijd maar elkaar bevestigen, niet altijd maar praten, praten. Als we gewoon ons werk zouden doen, niet meer en niet minder. Niet dat er werelden voor ons open zouden gaan, er is natuurlijk wel dat eeuwige werk maar dat we zouden denken, verrék, ik ga d'r niet dood van. Zoals iedereen ooit wel eens verbaasd heeft vastgesteld dat je niet meteen omvalt als je met losse handen fietst.
Ik ben vast begonnen.
School maak ik nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten