Plek die nu weg is

Las ik vanavond in een oud nummer (maart) van Vrij Nederland. Hamid is de Pakistaanse schrijver Mohsin Hamid.

"Volgens Hamid is iedereen een vluchteling. U, ik, de mensen op de boten, in de tenten. Allemaal zijn wij verdreven uit het land van onze jeugd. We hebben een plek bewoond die nu weg is. De vrienden met wie we in de bomen klommen, de schoolklas, onze jonge ouders, met hen leefden we in een wereld die nu is verdwenen.

Hamid: Migratie is de fundamentele natuur van het mens-zijn. Een mens is iemand die door de tijd reist. Dat is het mens-zijn."

Hoe mooi ik dit ook vind - en ik vind het prachtig! - en hoe waar het ook is - en waar is het! - voor mij is het niet wat je noemt een eye-opener. Ik weet dit, ik geloof dit, ik onderschrijf dit, al lang, dit is werkelijk niet meer dan een voetenbankje in mijn levensbeschouwelijke meubilair.

Dus dringt de vraag zich op... waarom ik in Godsnaam maandenlang al mijn vrije tijd steek in het leggen van een ei van 200 bladzijden... over een plek die nu weg is?

Ik ga naar bed, voordat ik weer eens de tijd vergeet.