Ik snap wel waarom het zo lang moet duren met Wim van de Linden. Vanmiddag zag ik het. Ik fietste door de Kerkstraat, het regende en ik was op m'n aauw krak dus erg hard vooruit ging ik niet. Ik boog voorover om aan te zetten en ineens zag ik het, onder mijn pet langs en tussen de regendruppels op mijn bril door: hij woont tussen een lingeriezaak en een kledingzaak voor senioren, tussen extase en e-bike, jubel en wartaal, leven en dood. Dan ga je relativeren natuurlijk en maal je niet om deadlines. Maar ik zit er maar mee.
Gisteravond een film.
La vie d'Adèle. Een film over een lesbienne.
Een film als een stomp in je maag. Wil niet uit mijn hoofd. Was op het kerkhof. Ik denk, ik ga even voor me uit zitten staren op het bankje. Naar het dak van de jongensschool. Soms helpt dat. Vandaag bleef het gewoon een heel groot dak.
Een beeld uit de film: de hoofdpersoon viert haar achttiende verjaardag met wat vrienden in de tuin van haar ouderlijk huis, ergens in de buurt van Lille. Aanvankelijk ben je dichtbij de feestvierders. Ze eten, praten, dansen, tussen de lijven door zie je het groen van een heg.
Dan zoomt de camera uit en zie je dat het huis een tweekapper is in een Noord-Frans niemandsland.
Het meest navrante is nog wel dat tussen de twee tuinen een schutting is gezet.
Stel je voor: woon je aan elkaar vast in een onafzienbare grauwe vlakte, zet je een schutting.
Dit is waar de film over gaat. Let wel: dit is niet de kracht van de film, dit is alleen maar waar hij over gaat. Wat iederéén kan zien.
Film wil niet uit mijn hoofd.
Werken aan mijn lollige stuk over het Zwartven. En dan ineens denken: ja maar, als je in die tijd bij Van Keken naar het noordoosten keek, keek je waarschijnlijk ook een onafzienbare grauwe vlakte in. Het is allemaal gelogen wat ik schrijf, ook al heb ik het uit het archief.
Zoetigheid gekocht bij de Lidl. Jam, chocola. Om mijn hoofd te resetten, mijn hersens te herijken, mijn hart een stoot te geven. Kom Huug, er moet een jaarboek van de persen. Als Van de Linden uiterlijk morgenavond niet levert, gooi ik mijn oude wandelschoenen door zijn woonkamerraam.
(Goed Huug, die wandelschoenen, ijzersterk, vader was schoenmaker, daar gaat zijn stuk ook over)
Daarna in de regen naar Reusel gefietst. Zogenaamd naar de Action. Thuis voor het eerst deze herfst de kachel aangezet. Ik maak er elk jaar een sport van het zo lang mogelijk uit te stellen. Dit jaar heb ik liever warme voeten.
Ik denk, blijven fietsen jong, en nú, blijven schrijven. Het nieuwe kabinet gaat de hypotheekrente afbouwen. Midas Dekkers heeft een nieuw boek uit (Nederlandse schrijver-bioloog die eind vorige eeuw in kleine kring bekendheid genoot als ontkrachter van christelijke en humanistische mythen, doodgewaand), over Amsterdamse café's van vroeger, een nieuwtje dat past bij een oude, oude dag als vandaag. Brusselmans. Bredero. Brahms. Duitse Requiemdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten