Ik neem de auto

Vandaag pyamadag. Mijn aanrecht vol van drie dagen afwas, mijn broodrooster op de grond. Fauré op de koptelefoon.

Het jaarboek dus bij de drukker. Relaxen, zou je denken. Paniekaanvalletje natuurlijk als er op pagina 2 een bestuurslid blijkt te ontbreken maar daarna toch wel? De drukker is een tovenaar, snijdt plakjes uit het PDF en vervangt ze zonder de paginanummers te verstoren in hun slaap. Ademhalen dus, bijkomen, doorstarten.

Zou je denken.

De maandag na verzending een gesprek met de afdeling die niet wil wat ik wil. Na maanden van accommoderen, dacht ik stappen te kunnen zetten. Het tegendeel bleek waar. Zeven paar hakken in het zand en de hele bubs rechtsomkeert de oude loopgraaf in. Terug in het stadhuis had ik zin om een lampenkap op te zetten en me voor te doen als onderdeel van de Dutch Design Week.

De dinsdag na verzending bij de tandarts. Mijn tandarts is een vrouw. Een vrouw om maar eens bij weg te lopen. Er was wat stuk. Terwijl ze het zat te maken dacht ik: ik wil zo intiem niet meer zijn met jou.

De woensdag na verzending weer een vrouw. Margriet. Kwam bij ons kijken. Wil wat qua werken. Cum laude afgestudeerde historica met een autistische stoornis. Kwam geen woord uit, zat almaar te schuiven op d'r stoel en wilde nog roken ook. Hield van boeken en archieven, nota bene paleografie in d'r mars. Dus ik haar aanbevelen bij de collega's verderop. Ik weet dat er een klus ligt die anders blijft liggen. Maar beren. Alleen maar beren op de weg. Een ochtend in de week was bespreekbaar maar als het meer moest worden, hoorde het eigenlijk een betaalde baan te zijn en daarvoor geen geld want het management... en de regering... En doemscenario's. Alleen maar doemscenario's. Misschien steekt ze de boel wel in de fik hier!

's Avonds ter heem viel ik middenin een bestuursvergadering. Ik ben maar aangeschoven. Ze hadden me sowieso nog wat te vragen. Was ik bij de open dag? Nou, eigenlijk niet, want in Ootmarsum, in een huisje op die dag. Erg aan toe. Kon ik dat niet verzetten? - Het huisje? - Nee, niet het huisje.

Het is me gelukt. Voorwaardelijk. Zodat ik zondag 26 november aanwezig ben op onze open dag. Het minste wat ú dus kunt doen, is ook komen. Onze jaarlijkse tentoonstelling gaat dit jaar over molens. Molens die buiten staan en draaien op Openmolendraaidag en, bij gebrek aan materiaal, ook over koffie- en gehaktmolens.

De hele dag ouwe kranten en tijdschriften zitten lezen. PC's 55 en Kempenaers. Voordeel is dat alle aangekondigde evenementen al lang geleden hebben plaatsgevonden. Je hoeft er niks mee. Je bladert, je leest koppen en af en toe wat inhoud en bekijkt de koppen in de advertenties. Die eeuwige twee van de uitvaartservice waarvan er één een karikatuur is van mijn schoonzus, die van zichzelf al... En in de landelijke verstekelkrant dan ineens het diametraal andere in een column: "Ouders laten zich gemakkelijk voorstaan op de liefde voor hun kinderen. "Als ze aan mijn kinderen komen, komen ze aan mij!" Uitzonderingen daargelaten is dat biologisch allemaal prima geregeld en hoeven we de ouders die van hun kinderen houden niet te prijzen. Het zijn de goede stiefouders of liefdevolle docenten die bewondering verdienen, eigenlijk iedereen die zich ontfermt over andermans grut." Ik had de uitzonderingen weggelaten en heb de resterende twaalf PC's ongeopend bij het oud papier geveegd. Gestold leven is voltooid leven zeg ik altijd maar.

In dezelfde krant een stuk over een zelfstandig tekstschrijfster die terugverlangt naar het kantoor waar ze achttien jaar heeft gewerkt: "Het maakt niet uit dat ik er flets en onfris bijloop, want ik zie toch niemand." Een ander, weer terug: "... ik merk dat ik veel rust krijg door de vaste werktijden en op kantoor werken." Geldt ook voor mij wel. Ook ik ben wel gebaat bij mijn kantoor. Maar ik ben er wel zink bij gaan slikken zodat tenminste mijn hormonen vloeibaar blijven.

In de stapel wat oude Rosdoeken. Opgemaakt in Word, zie ik nu. De inhoud is schraal. Net als wij zouden ook zij het lef moeten hebben om niet te publiceren als er niets te publiceren is. Ik bedoel: wij zouden dat ook moeten hebben.

Ook in de stapel: bericht van de bank. Aflossen mag. Veel geld verdiend dit jaar. Klinkt alsof ik belegger of ondernemer ben. Nou, ik ben ambtenaar. Op 1 januari jongstleden stond al vast dat ik goed zou verdienen dit jaar en op 1 januari aanstaande staat het dat weer. Daarbij een kantoor en Ans, die me van de week out of the blue complimenteerde met mijn nieuwe trui. Ik wist me helegaar geen raad. In al de jaren die we hokken, heeft ze het nog nooit ergens anders over gehad dan de misstanden in de zorg. In mijn dromen verwijst ze me stelselmatig naar Faby. Jezus mens, denk ik dan, als ik wakker ben en niet meer zo overtuigd van haar gelijk, ga asjeblief eens mee met je tijd, zeg. (dit is verkeerd om. De dromen hadden voor de trui gemoeten. En is sweater niet een veel fijner woord?)

Wat ik hier ook wel eens droom: als De Profeet op de stoep voor de kerk en dan voor mijn leven rennen naar Reusel. En dan niet vooruit komen, u kent dat wel, die nachtmerriepap in je benen.

(in feite ren ik natuurlijk naar Hapert maar Reusel rijmt beter met rennen)

Gisteravond kiespijn. Het mens heeft me van de regen in de drup geholpen. Ben op de bank gaan liggen en heb naar een reeks korte speelfilms liggen kijken, van jonge cineasten. Strakke, gebalde, betekenisvolle films. Als ík mijn stukken kort wil houden, heb ik drie dagen pijn in mijn onderrug. Ik ga ook niet meer met de bus. Gisterochtend zag ik mezelf in een van de spiegelingen die het buszitten rijk is en ik beviel me helemaal niet. Ik ben daar steevast de oudste, de chauffeur niet uitgezonderd. Voor me zat een meisje te appen met haar vriendinnetje achter me, ik als de dood ertussen. Ik doe het niet meer. Ik neem voortaan de auto. Ik voel me jonger in mijn auto.

Jaarboek-2017 Pladella Villa

Als u nou straks het jaarboek heeft aangeschaft en u wilt aantekeningen maken, doe het dan asjeblief in 12-punts Times New Roman blokletters, anders verspringt de paginanummering en klopt de inhoudsopgave niet meer.

Plek die nu weg is

Las ik vanavond in een oud nummer (maart) van Vrij Nederland. Hamid is de Pakistaanse schrijver Mohsin Hamid.

"Volgens Hamid is iedereen een vluchteling. U, ik, de mensen op de boten, in de tenten. Allemaal zijn wij verdreven uit het land van onze jeugd. We hebben een plek bewoond die nu weg is. De vrienden met wie we in de bomen klommen, de schoolklas, onze jonge ouders, met hen leefden we in een wereld die nu is verdwenen.

Hamid: Migratie is de fundamentele natuur van het mens-zijn. Een mens is iemand die door de tijd reist. Dat is het mens-zijn."

Hoe mooi ik dit ook vind - en ik vind het prachtig! - en hoe waar het ook is - en waar is het! - voor mij is het niet wat je noemt een eye-opener. Ik weet dit, ik geloof dit, ik onderschrijf dit, al lang, dit is werkelijk niet meer dan een voetenbankje in mijn levensbeschouwelijke meubilair.

Dus dringt de vraag zich op... waarom ik in Godsnaam maandenlang al mijn vrije tijd steek in het leggen van een ei van 200 bladzijden... over een plek die nu weg is?

Ik ga naar bed, voordat ik weer eens de tijd vergeet.

Er is een man aangetreden

Ik ben de toren gaan schieten,

ik heb de toren geknipt,

omdat ik hem kwijt was

na het knippen.

Onder de toren ben ik aangetreden,

nadat ik het had bestaan,

op commerciële gronden,

nadat ik zijn klokken had gedaan 

in Kim's Hairstyle.

Ik had hem horen luiden,

beste kerel horen slaan,

mij is 't om het even,

Kim is er blij mee

maar Jannie zal 't je nooit vergeven.

Anny

Als jullie straks ons jaarboek kopen (benieuwd geworden door al mijn gezanik erover, ik zeg maar wat), kijk dan eerst naar Annie op pagina 31.

En weet dan dat zonder haar het jaarboek er niet gekomen zou zijn. Als zij er niet was geweest, had ik er in augustus al de brui aan gegeven en toen wist ik nog niet eens dat ik het zelf zou moeten opmaken.

Annie is geen mooie naam. Werksters heten zo, vrouwen met tassies. In haar tijd dienstbodes en oma's. Ze heeft er dan ook Anny van gemaakt.

Als jullie vervolgens de tekst lezen die volgt op haar beeltenis dan zien jullie dat het mooiste meisje dat ooit heeft geleefd, tevens het allerberoerdste stukje poëzie heeft geschreven dat ooit uit een kroontjespen is gevloeid.

Ik had het er graag uitgelaten. Dat het inheems is, vind ik geen reden om het op te nemen. En het doet zo'n afbreuk aan haar schoonheid. Het is alsof ze tegen je begint te praten met de stem van een basso profondo.

Maar ik ben maar de eindredacteur. Ik heb het niet voor het zeggen. Ik mag haar niet eens copypasten. 

Voor jullie zit er dus niks anders op dán het boek maar te kopen.

Ego vego vloero

Ik heb vanavond een blog geschreven waarin ik de vloer aanveeg met iemand.
Ik geef hier even de vervoegingen (voor de inburgeraars):

ik veeg de vloer aan met mij
ik veeg de vloer aan met jou
ik veeg de vloer aan met hem
ik veeg de vloer aan met ons
ik veeg de vloer aan met jullie
ik veeg de vloer aan met hen

Ik kan hem alleen niet posten want hij is morgenochtend waarschijnlijk de eerste die hem leest.
Ik kijk wel uit.

Liquide moderniteit

Vandaag las ik twee artikelen waarin de term vloeibaar werd gebruikt in een sociologisch-filosofische context.

Het eerste was van Joris Luyendijk, een opiniestuk in de NRC. Hij wil de Nobelprijs voor economie afschaffen. Zolang er geen Nobelprijzen worden uitgereikt voor geestes- en sociale wetenschappen, zou de wereld kunnen denken dat de economie een exacte is en dat is ze volgens hem niet. Een misvatting met fatale gevolgen: economen krijgen het hoog in de bol en storten ons in de ene economische crisis na de andere. Enfin, u kent hem ook.

Hij oppert Zygmunt Bauman als alternatieve kandidaat voor de Nobelprijs voor economie (nadat die is opengesteld voor sociologen en antropologen). Bauman kende ik niet en bij het begrip liquide moderniteit dat hij heeft geïntroduceerd, kon ik me niet echt iets voorstellen ("de liquide moderniteit van post-utopisch kapitalisme"). Dus heb ik de man en zijn liquiditeit gegoogled. 

Van hem is het boek Liquid Modernity (later ook nog Liquid Life, Liquid Times, Liquid Fear en nog veel meer vloeibaars). Het begrip zit nog niet echt in mijn systeem dus ik citeer maar even, ene Herman De Dijn die er in het afgelopen voorjaar over is komen doceren in Eindhoven en wordt geïntroduceerd in termen waar Joris Luyendijk wel achter zal kunnen staan: "In onze tijd zijn waarden niet langer de vaste fundamenten van het individuele en collectieve leven, ze zijn manipuleerbaar en vloeibaar geworden in dienst van het individuele verlangen naar levenskwaliteit en succes. Instellingen die in dienst stonden van waarden veranderen in organisaties, mega-instrumenten gericht op het economisch en efficiënt ingaan op vragen van cliënten (zelfbeschikkende individuen). Die evolutie hangt samen met de intussen welbekende fenomenen van vermarkting en vermanaging van die organisaties." Het is even goed nadenken, even goed proeven ook, maar dan weet je het ook wel: niks wèrt (In de Liquid-serie van Bauman komt ook Liquid Love voor. Daarin haalt hij het bekende gegeven van de één-op-de-drie-huwelijken aan. En als u dan nog geen beeld heeft van liquid: de flexibilisering van de arbeidsmarkt heeft er ook mee te maken. Heeft er ook schuld aan. Of is er ook een gevolg van. Allemaal vloeibaar in elk geval).

Het tweede artikel waarin ik het tegenkwam, is een recensie van het boek De ondergang van het Avondland van Oswald Spengler, door de historicus Chris van der Heijden in de Groene. Hij heeft het daarin over een open wereld en definieert die in liquide bewoordingen: "Een dergelijke wereld is immers vloeibaar, niet vast, zij is pluriform, niet uniform. En deze vloeibaarheid is niet slecht, zoals velen beweren, zij is goed, mooi en bevrijdend. Het klopt dat zo’n vloeibare samenleving ook ontzettend moeilijk is om in te leven en op bepaalde gebieden zeker moeilijker dan haar tegendeel, de gestolde samenleving. Maar die complexiteit is geen reden voor verwerping." Spengler zou er het negatief van hebben onderkend in zijn eigen tijd en in zijn denken geprobeerd hebben er grip op te krijgen, een tool te ontwerpen om mee te kunnen sturen, zoals het heet in de mega-instrumenten van tegenwoordig. Thierry Baudet ook. De "heelheid van de wereld".

Mooi dat het een naam heeft. Ik zit maar te kloten met dat jaarboek en ondertussen krijgt allerlei moois een naam. Zal blij zijn als het gedrukt is en ik het achter me kan laten. Misschien ga ik wel naar zee in mijn komende vakantie, ook al is het dan al november. 

Duitse Requiemdag

Ik snap wel waarom het zo lang moet duren met Wim van de Linden. Vanmiddag zag ik het. Ik fietste door de Kerkstraat, het regende en ik was op m'n aauw krak dus erg hard vooruit ging ik niet. Ik boog voorover om aan te zetten en ineens zag ik het, onder mijn pet langs en tussen de regendruppels op mijn bril door: hij woont tussen een lingeriezaak en een kledingzaak voor senioren, tussen extase en e-bike, jubel en wartaal, leven en dood. Dan ga je relativeren natuurlijk en maal je niet om deadlines. Maar ik zit er maar mee.

Gisteravond een film. 

La vie d'Adèle. Een film over een lesbienne.

Een film als een stomp in je maag. Wil niet uit mijn hoofd. Was op het kerkhof. Ik denk, ik ga even voor me uit zitten staren op het bankje. Naar het dak van de jongensschool. Soms helpt dat. Vandaag bleef het gewoon een heel groot dak.

Een beeld uit de film: de hoofdpersoon viert haar achttiende verjaardag met wat vrienden in de tuin van haar ouderlijk huis, ergens in de buurt van Lille. Aanvankelijk ben je dichtbij de feestvierders. Ze eten, praten, dansen, tussen de lijven door zie je het groen van een heg.

Dan zoomt de camera uit en zie je dat het huis een tweekapper is in een Noord-Frans niemandsland.

Het meest navrante is nog wel dat tussen de twee tuinen een schutting is gezet.

Stel je voor: woon je aan elkaar vast in een onafzienbare grauwe vlakte, zet je een schutting.

Dit is waar de film over gaat. Let wel: dit is niet de kracht van de film, dit is alleen maar waar hij over gaat. Wat iederéén kan zien.

Film wil niet uit mijn hoofd.

Werken aan mijn lollige stuk over het Zwartven. En dan ineens denken: ja maar, als je in die tijd bij Van Keken naar het noordoosten keek, keek je waarschijnlijk ook een onafzienbare grauwe vlakte in. Het is allemaal gelogen wat ik schrijf, ook al heb ik het uit het archief.

Zoetigheid gekocht bij de Lidl. Jam, chocola. Om mijn hoofd te resetten, mijn hersens te herijken, mijn hart een stoot te geven. Kom Huug, er moet een jaarboek van de persen. Als Van de Linden uiterlijk morgenavond niet levert, gooi ik mijn oude wandelschoenen door zijn woonkamerraam.

(Goed Huug, die wandelschoenen, ijzersterk, vader was schoenmaker, daar gaat zijn stuk ook over)

Daarna in de regen naar Reusel gefietst. Zogenaamd naar de Action. Thuis voor het eerst deze herfst de kachel aangezet. Ik maak er elk jaar een sport van het zo lang mogelijk uit te stellen. Dit jaar heb ik liever warme voeten.

Ik denk, blijven fietsen jong, en nú, blijven schrijven. Het nieuwe kabinet gaat de hypotheekrente afbouwen. Midas Dekkers heeft een nieuw boek uit (Nederlandse schrijver-bioloog die eind vorige eeuw in kleine kring bekendheid genoot als ontkrachter van christelijke en humanistische mythen, doodgewaand), over Amsterdamse café's van vroeger, een nieuwtje dat past bij een oude, oude dag als vandaag. Brusselmans. Bredero. Brahms. Duitse Requiemdag.

Man van de wereld

Zie net dat het alweer één oktober is. En het hele jaar het land nog niet uitgeweest (Postel en Kleef niet meegerekend)!

Wat is er toch geworden van die man van de wereld die ik wilde worden?
Wel mijn CV kunnen aanpassen vandaag. Bij de competenties: ongenadig vloeken bij het opmaken van teksten.