Beatrijs

"In paranoia kristalliseert een willekeurige betekenis".

Op cursus in het Mercado-gebouw, las ik - in de middagpauze - een column van Beatrijs Ritsema. Over uitgeholde woorden. Nogal een kwaaie column. Dat uithollen moest maar es afgelopen zijn. Passie was een van de woorden, herinner ik me.
Beatrijs' stuk stond in HP/De Tijd, hetzelfde nummer waarin een Marokkaan niet zo was te spreken over Bas Heijne, een nummer van een maand of drie geleden. Sindsdien hou ik Beatrijs in de gaten (lees ik aandachtig haar stukken in de boekenbijlage van de NRC; van mijn voornemen om tussen de middag wat vaker HP/De Tijd te gaan lezen in het Mercado-gebouw is niets terechtgekomen).

Tijdens mijn studie heb ik college gelopen met een Beatrijs (wel eens in een collegezaal bij een Beatrijs in de buurt gezeten) en nu denk ik steeds dat zij het is. En als ik dat denk, denk ik daar meteen bij, dat ik dat al eens eerder heb gedacht en bij die eerdere gelegenheid al heb vastgesteld dat zij het niet was. En vraag ik me ook af of het wel Beatrijs Ritsema was, van wie ik dat eerder dacht en niet Beatrijs Mooij. Zit hem in die naam hè, Beatrijs. Ik heet bijvoorbeeld Hugo. Waarschijnlijk heeft iemand hetzelfde met Hugo.
De Beatrijs die óf Beatrijs Ritsema, óf Beatrijs Mooij, óf allebei niet was, was een Middelnederlandse verschijning. Ze zei ook niks. Liep altijd te denken.

Het citaat hierboven is van Beatrijs Ritsema (NRC van afgelopen vrijdag, recensie van een boek over paranoia, natuurlijk, anders kom je er niet op, al loop je nog zo te denken, je legt de lezer uit waar het boek over gaat, je vat samen, parafraseert, denkt er het jouwe van en in enen staat het er): "In paranoia kristalliseert een willekeurige betekenis".