Kaartje sturen

Dinsdag is Charlotte jarig. Charlotte is de zus van Ingrid. Omdat ik haar de afgelopen maanden beter heb leren kennen en veel meer waardeer dan in de jaren dat ik verkeerde met Ingrid, wil ik haar graag een kaartje sturen.

Dat zeg ik makkelijker dan dat ik het doe. Ik haat 'kaartje sturen'. Kaartje sturen is voor mij een opgave. Ik weet namelijk niet wat ik moet schrijven. Niet een klein beetje niet maar hoegenaamd niet. Zodra ik een kaart uit het cellofaan haal, laten mijn woorden mij taalloos. Het wit van het kaartje heb ik dan nog niet eens ervaren.

Het zou helpen als ik de wens mocht typen. Ik bedoel opmaken in Word. Dan kan ik eraan schaven tot ik een ons weeg en komt er misschien iets tot stand waarvan in ieder geval de intentie gewaardeerd zal worden.

Natuurlijk is dat uitgesloten. Het zou gelijk staan aan een klap in het gezicht. De jarige zou zich niet meer jarig voelen en ik zou de contactenlijst uitvliegen.

En ik zou hem niet hoeven schrijven, de birthday wish. Het is mij een raadsel hoe mensen het in een crisissituatie als kaartje sturen voor elkaar krijgen om foutloze teksten te schrijven, in een mooi handschrift ook nog in het geval van Charlotte (dat heeft ze gemeen met Ingrid). Ik kan dan niet eens schrijven, period. Als in: letters maken, laat staan netjes, zonder doorhalingen, in rechte regels en leesbaar. De lieden die onlangs liepen te klagen dat 'de edele kunst van het schrijven', of zoiets, aan het uitsterven is, of zoiets, zouden moeten worden doodgegooid met de ballpoints en vulpennen uit hun eigen goedkope pennenbakjes. De Engelse woorden in deze blog zijn overigens one hundred percent intentional omdat ik aanneem dat degenen die zich dáárover opwinden grotendeels dezelfde zijn.

Ik heb een uur gedaan over deze blog.

Ik weet nu een tekst.

Dat doet het bloggen.

Een leuke tekst ook nog.

Nu nog het schrijven.