Apollo 8

De onbetrouwbaarheid van het geheugen is altijd mijn ding geweest. Dat zult u al wel gemerkt hebben. Ik bedoel niet dat ik een slecht geheugen heb of dat dat van u niet deugt, nee, wat ik bedoel is dat het mij iedere keer weer verbaast hoe mijn en uw geheugen ons bedriegt.

 

Dit had ik willen bloggen, bedacht op de fiets:

 

Als hoegenaamd niet in cultureel erfgoed geïnteresseerde jeugd verzamelde ik ruimtevaartpostzegels. Ik heb ze nog allemaal. De allereerste zegel in mijn album is deze (plaatje postzegel). Toen al begreep ik heel goed dat deze zegel niks met ruimtevaart te maken had en toch laat ik hem tot op de dag van vandaag het spits afbijten. Hij staat tenslotte vol ruimte en Star Trek begint immers ook met "Ruimte. De laatste grens".

 

Zoek ik thuis die postzegel op en wat denk je: alles helemaal verkeerd in mijn hoofd. In the beginning stond God op de maan, niet op de aarde en we lezen expliciete ruimtevaart.

Ik kan alleen maar dit zeggen: Apollo 8 staat niet op de foto en de Engelse Bijbel begint écht zo, zij het niet op de maan.

 

No milk today

Vandaag heb ik moeten meemaken hoe mijn secretaris aan een familie die ons wilde bezoeken om onderricht te worden in de geschiedenis van Bladel (vaders geboorteplaats) liet weten dat dat niet mogelijk was omdat wij daar te weinig van af wisten. Stelt u zich dat eens voor. Je belt naar Apple en krijgt te horen dat ze daar geen telefoontjes hebben.

Ik begrijp het wel. In haar beleving hebben onze tentoonstelling en onze vierladenkasten met geschiedenis weinig te maken. In de mijne ook niet. Maar dat is nog geen reden om nee te verkopen. Dan stampen we er maar een uit de grond.

Verzin een heks en perish before her

Het weekblad Rond den Heerd meldde op 26 december 1880 dat de boedrukkerij Splichal-Roosen te Turnhout het plan had opgevat een volksuitgave (goedkoop!) uit te brengen van de werken van Jan Renier Snieders, die van het pad, niet die van de laan. Dat was nodig want boeken als Amanda, De Meesterknecht en (voor ons natuurlijk van uitzonderlijk belang) Het kind met den Helm waren nergens meer te krijgen. De dan nog springlevende auteur had zich enthousiast betoond en de drukker kon gaan zetten. "Nog nooit zal in België eene zoo schoone en tevens goedkoope uitgaaf verschenen zijn. En een werk, dat vroeger in den handel 2 of 3 franken kostte, zal men zich nu aan den geringen prijs van 1 frank 50 centimen aanschaffen." Intekenaars wel te verstaan: "Buiten inteekening zal de prijs der boekdeelen aanzienlijk verhoogd worden."

Jan Renier Snieders is vergeten. Echt waar. Niemand kent hem nog. Ook zijn pad niet. Vraag maar na hier. Het leent zich niet voor scooters en e-bikes en dan boeit het niemand. In onlangs van kracht geworden privacywetgeving wordt gerept van het "recht om vergeten te worden". Voor Jan Renier is het het lot. Wel kent iedereen Zwarte Kaat, de heks die nooit heeft bestaan. Ze kwam uit de duim van Jan Renier. Ze heeft hem dik overleefd.

Wij heemkunde hebben zijn boeken nog. De hele serie drie keer. Ik sta op het punt om er twee bij het oud papier te zetten.

Sorry Jan Renier, de Bleijenhoek moet opgeruimd.

Kaartje sturen

Dinsdag is Charlotte jarig. Charlotte is de zus van Ingrid. Omdat ik haar de afgelopen maanden beter heb leren kennen en veel meer waardeer dan in de jaren dat ik verkeerde met Ingrid, wil ik haar graag een kaartje sturen.

Dat zeg ik makkelijker dan dat ik het doe. Ik haat 'kaartje sturen'. Kaartje sturen is voor mij een opgave. Ik weet namelijk niet wat ik moet schrijven. Niet een klein beetje niet maar hoegenaamd niet. Zodra ik een kaart uit het cellofaan haal, laten mijn woorden mij taalloos. Het wit van het kaartje heb ik dan nog niet eens ervaren.

Het zou helpen als ik de wens mocht typen. Ik bedoel opmaken in Word. Dan kan ik eraan schaven tot ik een ons weeg en komt er misschien iets tot stand waarvan in ieder geval de intentie gewaardeerd zal worden.

Natuurlijk is dat uitgesloten. Het zou gelijk staan aan een klap in het gezicht. De jarige zou zich niet meer jarig voelen en ik zou de contactenlijst uitvliegen.

En ik zou hem niet hoeven schrijven, de birthday wish. Het is mij een raadsel hoe mensen het in een crisissituatie als kaartje sturen voor elkaar krijgen om foutloze teksten te schrijven, in een mooi handschrift ook nog in het geval van Charlotte (dat heeft ze gemeen met Ingrid). Ik kan dan niet eens schrijven, period. Als in: letters maken, laat staan netjes, zonder doorhalingen, in rechte regels en leesbaar. De lieden die onlangs liepen te klagen dat 'de edele kunst van het schrijven', of zoiets, aan het uitsterven is, of zoiets, zouden moeten worden doodgegooid met de ballpoints en vulpennen uit hun eigen goedkope pennenbakjes. De Engelse woorden in deze blog zijn overigens one hundred percent intentional omdat ik aanneem dat degenen die zich dáárover opwinden grotendeels dezelfde zijn.

Ik heb een uur gedaan over deze blog.

Ik weet nu een tekst.

Dat doet het bloggen.

Een leuke tekst ook nog.

Nu nog het schrijven.