Binnenkort treft u hier met enige regelmaat verwijzingen aan naar de blog van Graciela Sotelo-Benavides. Graciela is de echtgenote van mijn goede vriend Ko. Zij komt uit Peru. Zij blogt over haar leven in Nederland. In het Spaans. Dat wil zeggen: zij gáát dat doen. Sinds vorig jaar kerst probeer ik haar over te halen. Tot eergisteren, Eerste Paasdag, stribbelde ze tegen maar nu is ze overstag. Ze heeft de zin, ik zou bijna zeggen, de onontkoombaarheid van de onderneming ingezien. Ze gaat ervoor. Tegen Hemelvaart is haar blog in de lucht.
Er wonen 3.000 Peruanen in Nederland, die zich allemaal in Chela's wederwaardigheden herkennen en haar verhalen met plezier zullen lezen. Ook alle Peruanen in Peru, of waar ook ter wereld eigenlijk, zullen graag willen weten hoe het een landgenote vergaat in den vreemde. Sterker nog: als Cela het een beetje slim speelt, heeft ze in no time de hele Spaanstalige wereld aan haar voeten. Waar mijn blog met de wereld noch met de markt iets uitstaande heeft, vult de hare een gat dat groter is dan dat van Mark Zuckerberg twintig jaar geleden. Het publiek staat al klaar, de content ligt voor het oprapen, Ko is bekend met de technologie (en ook zelf een verwoed blogger) dus Celita (ik, eergisteren), wat let je?
Cela is een beetje verlegen. Zij treedt niet graag voor het voetlicht. Vertellen over haar leven in Nederland - iets wat haar aan de telefoon met haar vriendin Jacqueline uit Oss makkelijk afgaat - valt haar moeilijk voor zo'n enorm publiek. Ik heb haar eergisteren dan ook geadviseerd om een schrijfblok te pakken en droog te oefenen. "Denk niet aan de 3.000", hield ik haar voor, "denk aan Jacqueline. Doe net alsof je met haar zit te bellen. Doe ik ook altijd." Dat gaf de doorslag.
Aangezien Graciela een goede vriendin is van mijn momenteel gehospitaliseerde vriendin Ingrid en daarom net als ik regelmatig de gang maakt naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis, handelt haar eersteling (natuurlijk na uitvoerige en Peruaans-uitbundige blijken van betrokkenheid) zeer waarschijnlijk over de onredelijke parkeertarieven van het JBZ, de onwil van huisartsen om mensen door te verwijzen naar medisch specialisten (zoals ze geacht worden te doen; je moet het sowieso treffen met je huisarts zal ze betogen, anders ben je genaaid) of om iemand met 39 en een halve graad koorts thuis te komen visiteren (het vroor 7 graden!); over de marktwerking in de zorg, die de schuld is van alles, behalve dan dat zorgmanagers niks toevoegen en toch tonnen verdienen en pero, bankdirecteuren net zo goed, no? en dat de ene gemeente zóveel zorg vergoedt en de andere maar zóveel of juist meer (hoe dat nou toch mogelijk is in één land als Nederland); over de prijs van een brood bij de Albert Heijn, een fles wijn in een restaurant en over hoe je tegenwoordig niet eens meer veilig een zebrapad over kunt.
Als ze de taal wat beter beheerste, zou ik zeggen: pak ons er ook bij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten