Duodecimaal

Goed, mensen. Luister. Wat me vandaag toch allemaal overkomt. Eerst word ik aan mijn jas getrokken door ene Frank Krijnen. Hij moet in de andere Molenstraat gewoond hebben. Of ik wil meewerken aan zijn facebookgroep Hapert zoals het was (de recente oprichting waarvan me weer eens is ontgaan. Ik word ook zo navelstaarderig van dit weer). Vervolgens staat er ene Henk Voets aan de digideur. Of er nog meer is over de Voetsen. De Voetsen! Dat is jaren geleden! En toen nog iemand - niet eens de eerste - die informeerde naar de bidprentjes die ik hier eens op het bord heb geprikt (om te lezen overigens, niet om te kopen).

Mensen, luister. Hapert zoals het was: graag! Ik ben van de partij. En mijn zus ook. We hebben alweer ruzie, net als voeger. Dat wordt leuk!

Wat de bidprentjes, de ansichten en het Conrad-boek (ook dat) betreft, het volgende. Ik lijd aan wat in de medische wereld bekend staat als de duodecimale koorts, een vorm van malaria die ik heb opgelopen tijdens mijn diensttijd in Libanon. Leijders aan deze ziekte worden om de twaalf jaar getroffen door een acuut verlangen naar licht en leegte, wat ze ertoe drijft om zich manisch, op grote schaal en alsof hun leven ervan afhangt te ontdoen van spullen die ze ervaren als overtollig en verstikkend. Boeken, foto's en andere collecties moeten het vaak massaal ontgelden. Meubels belanden van de ene op de andere dag in kringloopwinkels. Sommige dier stakkers verkopen zelfs hun huis en betrekken minimalistische appartementen om datgene te voorkomen wat uiteindelijk steeds weer onvermijdelijk blijkt: een algehele herspulling zodra de koorts geweken is.

Bij mij was het vorig jaar weer zover. Ik heb er bidprentjes noch ansichtkaarten aan overgehouden en maar een paar boeken, waaronder niet, denk ik, vrees ik, de gesigneerde Conrad.

Vergeef mij.