Mijn ei

Hoe doe ik dit? Wie ken ik? Wie kan ik inschakelen voor wat? Wie koppelen aan wie? Ik praat, ik bel, ik ga mee, ik ga mee terug, ik hengel, ik ontwikkel, ik bedenk, ik regel, IK WEET ALLES BETER, ik verknal en laat achter me, ik luister, ik noteer, zo vaak en zo veel dat ik afspraken begin te vergeten en midden op de dag powernaps moet doen op kamertje S32, op de kouwe grond, als een monnik voor de komst van de verzorgingsstaat. Na april heb ik tijd, zei ik in maart tegen J., als de subsidiestukken de deur uit zijn, tijd om jullie boekje te schrijven, het boekje over het Witte Kerkje, zoals beloofd. Het is nu juni. Tijd is er niet gekomen. Integendeel. Nog meer tijd is foetsie.

Soms denk ik: ik zou wel weer eens willen soleren. Een boek lezen, van begin tot eind, zonder oponthoud of afleiding. Iets uit willen zoeken, zelf en in mijn eentje. Bergen willen bewandelen, de Afsluitdijk over hinkelen. Mijn wijsheid uit me schrijven zodat ik weer in mijn dandyeske gilletjes pas en mezelf weer kan optrekken aan de rekstok op de trimbaan. Mijn ei leggen.

Misschien doe ik dat allemaal ook wel. Ooit eens. Maar voor hetzelfde geld gaat mijn ei mee het graf in en ziet u vandaag of morgen een jongetje door het dorp fietsen op een splinternieuwe vouwfiets en met een Jip en Janneke-rugzak vol hard copies van onze jongste nieuwsbrief.