Ik heb het geloof ik terloops al wel eens vermeld maar ik ben dus beroepshalve bezig het archief van een van onze oude vakdiensten te bewerken, vijftig meter softe sector uit de jaren negentig van de vorige eeuw. Nou loop ik daarbij tegen het probleem aan van de begrotingswijzigingen. Ik kom ze tegen in allerlei vormen en ontwikkelingsstadia: als bijlage bij raadsbesluiten, los of in serie, in kopie of als (pseudo-)origineel, geparafeerd en ongeparafeerd, gedateerd en ongedateerd, met of zonder minuutstempel. Soms wijzigen ze de concernbegroting, dan weer de vakdienstbegroting, altijd zijn ze genummerd, zij het volgens een niet te doorgronden systematiek en niet zelden zijn ze afkomstig uit andere archieven. Welke zijn de enige echte? Welke te bewaren en welke te vernietigen? Ik heb het verschillende mensen gevraagd, archieflui, boekhouders, collega’s, oud-collega’s, allemaal lieden die het weten of moeten weten of hebben geweten en allemaal vertelden ze me inderdaad hoe het ooit was geweest en gegaan binnen de dienst maar zonder dat ik omtrent de begrotingswijzigingsprocedure en de papieren neerslag derzelve ook maar íets wijzer werd. Allemaal besloten ze hun exposé met de vraag: ‘Begrijp je?’ en welopgevoed als ik ben en geen steek wijzer als ik was, antwoordde ik steeds bevestigend en bedankte beleefd voor de uitleg.
Tot gisteren. Tot de zoveelste. Ook deze een lang verhaal over vroeger, over Gedeputeerde Staten en vergeten collega’s, over de raad en afgebroken panden, over de koffie en het gebak en ergens in het verhaal begon het me te dagen. Herkent u dat? Dat iemand je iets zit uit te leggen en dat je ineens begrijpt hoe het zit, niet vanwege maar ondánks de uitleg van je gesprekspartner? Of nee, dat ook weer niet, niet ondanks, het is alsof die ander onbedoeld een licht ontsteekt waardoor je plotseling ziet wat er al die tijd al was. Alsof iemand met een zaklamp door het duister van je geest slentert en per ongeluk iets belicht waarvan je onmiddellijk weet: dat is het, zo zit het.
Nu ik weet hoe het zit, weet ik ook dat het in twee zinnen valt uit te leggen. Toch ben ik er gisteren tot een uur na sluitingstijd over bezig geweest en ik ben echt niet trager van begrip dan een ander. Misschien is het uiteindelijk wel mijn slechthorendheid geweest die verhinderd heeft dat er nog meer tijd van leven verloren is gegaan. Misschien gaat je wel sneller een licht op als je maar met een half oor luistert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten