Vandaag West-Vlieland van het kaartje gescheurd dat ik van de fietsverhuurder kreeg. Ook zonder kaart vind ik er mijn weg wel. West-Vlieland kan gaan dienen als bladwijzer. Ik heb drie boeken mee en raak in geen van de drie echt thuis. Zwoegen is het, werken. Niet wat je wil in je vakantie.
Hier op Vlieland heb ik een eettafel. Thuis eet ik aan een schuiftafeltje. Voor een eettafel heb ik geen plek. Anders wist ik het wel. Wat een ruimte om dingen op te zetten!: appelstroop, smartphone, afstandsbediening van de TV, vette watten voor in de oren, pindakaas, halvarine, plat etensbord met eronder het Vlie-Trine-krantje bij gebrek aan placemats of een tafelkleed, een glas melk, een half brood, een etui met pennen, een koptelefoon (bedraad), de infomap van het huis, de oranje en de blauwe discus, papieren zakdoekjes, ansichtkaarten-met-envelop voor Ingrid en Faby, het huishouddoosje van de zaak (uitgepakt zijn dat een mini-potje afwasmiddel, een schuursponsje, drie vaatwastabletten, een microvezeldoekje, een vuilniszak, een doosje lucifers en een afwasborstel), vier kop- en schotels op een dienblad, mijn scheerapparaat, strips met Ibuprofen en Oxazepam, mijn zonnebril-in-cassette, een potje spierbalsem van het merk Toco-Tholin waar ik nog een toepassing voor moet vinden, een halve rol van thuis meegebracht WC-papier waarvoor dat niet geldt maar die ik waarschijnlijk niet nodig zal hebben want ze hebben het hier ook, een brochure met handige accommodatie-weetjes waarvan ik er eentje graag geweten had toen ik gistermiddag voor een gesloten voordeur stond. En nog plek over voor een opengeslagen schrijfblok! Als de metafoor niet mank ging aan waterigheid, zou ik zeggen een zee van ruimte. Beter een eiland.
