Culinaire jeugd

Ik weet al hoe het zal gaan: we komen binnen, de anderen zijn er al, we begroeten elkaar, ik van mijn kant een beetje ongemakkelijk, zij doen aan omhelsen, we gaan zitten, we drinken wat, als enige vraag ik koffie en krijg Nespresso, onbetwistbaar koffie (en lekker) maar wel een Haags kopje, ik luister wat naar de besognes die de revue passeren en dan begeven zij zich naar de keuken, met zijn allen, om collectief te gaan koken. Niet individueel en competatief zoals in Heel Holland bakt maar samen aan één en hetzelfde kerstmaal. Ik zou er nog niet bij kunnen al zou ik het willen.

Van de week vertelde iemand me dat kookkunst en kookvreugd’ een klasseverschijnsel zijn. Wie geen culinaire jeugd gehad heeft, zal nooit een kwartje worden. En mijn soep-erpel-pudding-jeugd wás niet culinair. Sociale klassen bestaan nog, ik merk het elke kerst, zij het goddank niet in klassiek-marxistische zin. Als culinair proletariër behelst mijn klassenstrijd niet meer (hoop ik) dan een weigering om lang in de keuken te staan.

Kerst is gelukkig maar één dag, de eerste dit jaar. Op de tweede maak ik zelf weer mijn eten klaar. Tuinbonen van de Lidl denk ik. Ze zitten in een glazen pot, ze zijn snel klaar en ze staan in de superheilzame kolom van het bloedgroependieet voor de ouder wordende man.

Boerekollestamp

Schelt ne kilo èèrrepel en du se in oew pan. Vat twee pakke boerekol van 300 gram van d’n Albert Heijn en duut die d’r bovenop. D’èèrrepel mee de boerekollen en al twintig minuten loaten koken. Dan afgieten, ne klont boter d’r bè, un klèèn kumke melk, niet te veul en dan goed prakke mee ne stamper tot-ie krek goed is, niet te dröög en niet te slap. Ne lepel mosterd d’r bè en un klèèn bietje nootmuskaat (du mer n’n theelepel). Zout zeu'k ze zelf loaten doen. Nog ne gesneje vegetarische rookworst d’r schôn bovenop en kloar bende. It ze.

West-Vlieland

Vandaag West-Vlieland van het kaartje gescheurd dat ik van de fietsverhuurder kreeg. Ook zonder kaart vind ik er mijn weg wel. West-Vlieland kan gaan dienen als bladwijzer. Ik heb drie boeken mee en raak in geen van de drie echt thuis. Zwoegen is het, werken. Niet wat je wil in je vakantie.

Tafel (Vlieland)

Hier op Vlieland heb ik een eettafel. Thuis eet ik aan een schuiftafeltje. Voor een eettafel heb ik geen plek. Anders wist ik het wel. Wat een ruimte om dingen op te zetten!: appelstroop, smartphone, afstandsbediening van de TV, vette watten voor in de oren, pindakaas, halvarine, plat etensbord met eronder het Vlie-Trine-krantje bij gebrek aan placemats of een tafelkleed, een glas melk, een half brood, een etui met pennen, een koptelefoon (bedraad), de infomap van het huis, de oranje en de blauwe discus, papieren zakdoekjes, ansichtkaarten-met-envelop voor Ingrid en Faby, het huishouddoosje van de zaak (uitgepakt zijn dat een mini-potje afwasmiddel, een schuursponsje, drie vaatwastabletten, een microvezeldoekje, een vuilniszak, een doosje lucifers en een afwasborstel), vier kop- en schotels op een dienblad, mijn scheerapparaat, strips met Ibuprofen en Oxazepam, mijn zonnebril-in-cassette, een potje spierbalsem van het merk Toco-Tholin waar ik nog een toepassing voor moet vinden, een halve rol van thuis meegebracht WC-papier waarvoor dat niet geldt maar die ik waarschijnlijk niet nodig zal hebben want ze hebben het hier ook, een brochure met handige accommodatie-weetjes waarvan ik er eentje graag geweten had toen ik gistermiddag voor een gesloten voordeur stond. En nog plek over voor een opengeslagen schrijfblok! Als de metafoor niet mank ging aan waterigheid, zou ik zeggen een zee van ruimte. Beter een eiland.